«Δύο αδέλφια. Δύο σώματα με δυο μυαλά, που όμως απαρτίζουν στην ουσία την ίδια ολότητα.»
Οι κεντρικοί χαρακτήρες των Διχασμένων, Beverly και Elliot Mantle, πετυχημένοι γυναικολόγοι και οι δύο, ειδικευμένοι στον τομέα της γυναικείας στειρότητας είναι απόλυτα όμοιοι στην εμφάνιση και στο σώμα. Καθ’ ομοίωση της ψυχοσύνθεσής τους, η ζωή του ενός συμπληρώνει τη ζωή του άλλου ενώ οι δυο τους μοιράζονται τα πάντα-το ίδιο επάγγελμα, το ίδιο διαμέρισμα, τα ίδια ενδιαφέροντα, ακόμη και τις ίδιες γυναίκες- ακριβώς σαν μια προσωπικότητα χωρισμένη στα δύο. Ο Elliot είναι ο άνθρωπος των γνωριμιών, ο γοητευτικός, τολμηρός άνδρας, ο ικανός να φλερτάρει και να κατακτήσει μια γυναίκα. Αντίθετα, ο Beverly αποτελεί την πιο συνεσταλμένη και πιο ευαίσθητη μεριά του δίπολου. Οι δύο χαρακτήρες αλληλοσυμπληρώνονται με απόλυτη ακρίβεια, με μια τελειότητα που έχει ως αποτέλεσμα ο ένας να μην μπορεί ουσιαστικά να λειτουργήσει χωρίς τον άλλο. Ο καθένας από τους δίδυμους μόνος του είναι ατελής, μαζί ωστόσο αποτελούν την τέλεια ένωση. Η ισορροπία μεταξύ τους παρόλα αυτά όσο αποτελεσματική κι αν είναι δεν παύει να είναι απίστευτα εύθραυστη. Μια γυναίκα, διάσημη ηθοποιός, η Claire θα παίξει άθελα της καταλυτικό ρόλο στη σχέση των διδύμων διαταράσσοντας σιγά σιγά την ισορροπία αυτή και παράλληλα και τη μακροχρόνια προσκόλληση των δύο αδελφών. Όταν ο Beverly, σε αντίθεση με τον Elliot, αρχίζει να την ερωτεύεται, για πρώτη φορά αρνείται να μοιραστεί κάτι με τον αδερφό του, αναγνωρίζοντας ότι ίσως τελικά είναι διαφορετικός από αυτόν. Έτσι αρχίζει μια πορεία αποκοπής από τον αδερφό του, η οποία τείνει να καταλήξει άκρως αυτοκαταστροφική. Πως μπορεί άραγε ο αποχωρισμός του να είναι «αναίμακτος» όταν στην πραγματικότητα αποκόπτεται από τον ίδιο του εαυτό;
Το μυθιστόρημα «Twins» των Bari Wood και Jack Geasland (του οποίου η κεντρική ιδέα βασίστηκε στην πραγματική ιστορία των δίδυμων γυναικολόγων Steven και Cyril Marcus) αποτελεί για τον David Cronenberg τον τέλειο καμβά πάνω στον οποίο φροντίζει να απλώσει με μαεστρία τα αγαπημένα του θέματα. Φροϋδικές αναλύσεις, διαστροφές, ομοφυλοφιλικοί φόβοι, καταπιεσμένα σεξουαλικά πάθη, άκρατος ερωτισμός και μια πολύπλευρη διερεύνηση της διαμόρφωσης της ατομικής ταυτότητας, όλα με κοινό παρονομαστή –τι άλλο;- την αγαπημένη εμμονή του Cronenberg, το ανθρώπινο σώμα. Ένα σώμα που εδώ φαίνεται να κρατά τους ήρωες δέσμιους του, αποτρέποντας κάθε απόπειρα δημιουργίας δύο διακριτών και ανεξάρτητων η μία από την άλλη προσωπικοτήτων. Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκουμε μία μείξη προβληματισμών και αναφορών του σκηνοθέτη, σχετικά με την προσωπική ταυτότητα του καθενός, με την δισυπόστατη φύση του ατόμου, τον γενετικό προκαθορισμό και φυσικά τον σωματικό τρόμο, ένα ανέκαθεν σήμα κατατεθέν των ταινιών του δημιουργού.
Σκηνοθετικά, οι εμμονές του Cronenberg είναι επίσης γνωστές. Κυρίαρχο είναι ένα περιβάλλον κρύο, αποστειρωμένο, σχεδόν αρρωστημένο. Αποπνέει σήψη και μεσαιωνική διαστροφή. Η τεχνολογία, και δη οι ιατρικές εφαρμογές αυτής είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, με αποκορύφωμα την επίδειξη των ειδικά σχεδιασμένων και αποκρουστικών γυναικολογικών εργαλείων για «ιδιαίτερες κλινικές περιπτώσεις». Λιτά αλλά εντυπωσιακά τα κάδρα (παράδειγμα το τελευταίο κάδρο, αναφορά στην Pieta του Michelangelo) γεμίζουν από την υποκριτική οξυδέρκεια του Jeremy Irons. Υποδυόμενος των διττό ρόλο των διδύμων ο Irons καταφέρνει να αποτυπώσει σε κάθε σκηνή τόσο τις λεπτές ιδιοσυγκρασιακές διαφορές των δύο χαρακτήρων, όσο και την αδιάσπαστη ενότητα που τις διέπει. Έχει πλάσει με άλλα λόγια από την ίδια πρώτη ύλη δύο διαφορετικούς χαρακτήρες, δύο διαφορετικούς ρόλους που ενώ κινούνται σε κοινές διαδρομές, απομακρύνονται και συγκλίνουν ξανά με την ίδια αμείωτη χαοτική ένταση.
Μια αναμφίβολα προκλητική ταινία από έναν σκηνοθέτη, γνωστό γνώριμο του «είδους» ο οποίος αριστοτεχνικά εναρμονίζει μια κοινή καθημερινή πραγματικότητα με έναν παράδοξο και οξύμωρο κόσμο. Έναν κόσμο στον οποίο η κατάφορη επιθυμία για ένωση μπορεί και συνυπάρχει με την ανάγκη για αποχωρισμό, ο πόθος για το διττό εγώ ανταγωνίζεται βίαια τον πόθο για οτιδήποτε ξένο προς αυτό και τα όρια της ατομικής ταυτότητας είναι πιο ασαφή από ποτέ.