Η Δυσδαιμόνα, κόρη ενός Βενετού αριστοκράτη, ερωτεύεται τον μαυριτανικής καταγωγής Οθέλο. Ο έρωτάς τους θα σφραγιστεί με έναν μυστικό γάμο. Όμως ο πόλεμος θα τους αναγκάσει να μετακινηθούν στην Κύπρο. Ταυτόχρονα ο σημαιοφόρος του Οθέλλο, ο Ιάγος συνωμοτεί για τη διάλυση του γάμου αυτού.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κείμενα του Σαίξπηρ μεταφέρεται στη μεγάλη ο θόνη από τον ιδιοφυή Orson Welles. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία μιας ταινίας ορόσημο για τον κινηματογράφο.

Ο Welles προτιμά να μείνει πιστός στο αυθεντικό κείμενο, προσθέτοντας όμως και τις κατάλληλες σκηνοθετικές του πινελιές. Κατά αυτόν τον τρόπο έχουμε έναν Οθέλλο, που δε βασίζεται τόσο στη δυναμική της φυλετικής διαφοράς, παρά έναν όπου κινητήρια δύναμη της πλοκής είναι η ζηλοφθονία του Ιάγου.

Το σενάριο δεν απλοποιεί τη γλώσσα του κειμένου, αντιθέτως προτιμά να μεταφέρει σχεδόν αυτούσια τους διαλόγους στη μεγάλη οθόνη. Κατά αυτό τον τρόπο έχουμε ένα έργο στον οποίο επικρατεί η πρόζα, που χάρη στην ικανότητα των ηθοποιών δε κουράζει το θεατή. Η λυρικότητα του λόγου μεταφέρει στην ταινία όλη την αίγλη του πρωτοτύπου κειμένου.

Η σκηνοθεσία του Welles παραμένει στα υψηλά στάνταρ που έχει συνηθίσει το κοινό του. Εδώ η χρήση του βάθους πεδίου δημιουργεί μια τεχνητή θεατρική σκηνή. Οι ήρωες του έργου εμφανίζονται μπροστά, ενώ πίσω διατηρούνται οι δευτερεύοντες χαρακτήρες που ζωντανεύουν τα σκηνικά. Ιδιαίτερη μνεία, πρέπει να δοθεί και στο φωτισμό. Το κοντράστ του ασπρόμαυρου εδώ χρησιμοποιείται με εξαιρετικό τρόπο, δίνοντας ακόμα και την ψευδαίσθηση ενός πίνακα. Τέλος, οι γωνίες λήψης που χρησιμοποιούνται, ιδιαίτερα οι εκ του εδάφους, προσδίδουν τον κατάλληλο επικό τόνο στην ταινία, παρά το χαμηλό της προϋπολογισμό.

Ο κορυφαίος Αμερικανός δημιουργός έτρεφε μεγάλο θαυμασμό για τα έργα του Σαίξπηρ και ήταν αποφασισμένος να δώσει τη δική του πνοή στα κλασικά δημιουργήματα, παρά το γεγονός ότι τα χολιγουντιανά στούντιο απέρριπταν τις ιδέες του. Ο Othello του 1952 ήταν μια τολμηρή και πρωτοποριακή παραγωγή, η οποία ξεχώρισε για το δυναμικό της μοντάζ, τις εντυπωσιακές λήψεις και τις δραματικές οπτικές συνθέσεις, που θυμίζουν περισσότερο την κλασική ταινία του «Πολίτης Κέιν» παρά τις τυπικές θεατρικού τύπου εικονογραφήσεις των σαιξπηρικών έργων εκείνης της εποχής. Ο Orson Welles δούλεψε τέσσερα χρόνια αντιμετωπίζοντας πολλά προβλήματα για να ολοκληρώσει την ταινία που ήταν και η πρώτη του ευρωπαϊκή παραγωγή.