Μία από τις καλύτερες κινηματογραφικές στιγμές του Hitchcock. Υπέροχες ερμηνείες που περιστρέφονται γύρω από τα έπιπλα ενός δωματίου, αποκλειστικά φιλμαρισμένη σε ένα χώρο, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την μαεστρία του σκηνοθέτη που καταφέρνει και να μην κουράσει τον θεατή και να δημιουργήσει μια εξαιρετική ταινία χωρίς πομπώδη πλάνα. Το 1954 το “Dial M for murder”, με πρωταγωνιστές την Grace Kelly, τον Ray Milland, και τον Robert Cummings γνώρισε ανέλπιστη επιτυχία ενώ θεωρείται από τις σπουδαίες δουλειές του Hitchcock, βασισμένο φυσικά στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Frederick Knott. Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό (και όχι κινηματογραφημένο) θέατρο.
Η υπόθεση εξελίσσεται ως εξής: Ένας βετεράνος πρωταθλητής του τένις (Ray Milland) αποφασίζει να δολοφονήσει τη μοιχαλίδα γυναίκα του (Grace Kelly) για να κληρονομήσει τη βαθύπλουτη περιουσία της. Όταν όμως ο μισθωμένος δολοφόνος βρεθεί νεκρός, ο άντρας καλείται να περάσει άμεσα σε εναλλακτικό πλάνο, ούτως ώστε να αποφύγει την ενοχή και να απαλλαγεί οριστικά από τη σύζυγό του. Έτσι λοιπόν ο Hitchcock βασισμένος στο ομώνυμο θεατρικό έργο παραδίδει μαθήματα μοντάζ εσωτερικού χώρου και καταγράφει με χειρουργική ακρίβεια σχέσεις και εσωτερικές σκέψεις με ήρωες ένα ζευγάρι που δεν αγαπιέται πια, τον εραστή της γυναίκας κι ένα πτώμα που πρέπει οπωσδήποτε κάποιος να χρεωθεί για να επέλθει η κάθαρση. Για άλλη μια φορά, ο μετρ Hitchcock μας παρουσιάζει μια αστυνομική ταινία γεμάτη μυστήριο, σασπένς και ανατροπές. Και πάλι ο κεντρικός άξονας της υπόθεσης περιστρέφεται γύρω από ένα έγκλημα, όπου για αλλού προορίζονταν και αλλού κατέληξε, άλλος ευθύνονταν και άλλη κατηγορήθηκε.
Καθώς η ταινία είναι διασκευή από θεατρικό έργο, ο Hitchcock δεν το βγάζει ποτέ αυτό από την λογική της ταινίας του. Ένα ακόμα κλειδί του έργου είναι το κλειστοφοβικό του περιβάλλον. Η αγωνία, η προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια, το εκπληκτικό μοντάζ και η ψυχεδελική λογική του πρωταγωνιστή (Ray Milland) συνθέτουν αυτό το κλειστοφοβικό σκηνικό της ταινίας. Η αίσθηση πως έχουμε παγιδευτεί μέσα σε τέσσερις τοίχους (ένα χρυσό κλουβί) που μυρίζουν έγκλημα αποδίδεται με τον καλύτερο τρόπο. Και φυσικά ο εξωτερικός διάδρομος αντικαθιστά την ντουλάπα στην οποία κρύβουμε τα μυστικά μας. Ο Hitchcock ιντριγκάρει το θεατή να βρει τη λύση του μυστηρίου και να φθάσει στην αλήθεια, κάτι που συμβαίνει σαν μικρή λύτρωση στο τέλος, ενώ έχουν μεσολαβήσει πάρα πολλές διακυμάνσεις στην πλοκή. Το καλύτερο στοιχείο της ταινίας είναι ότι προσεγγίζει τον τρόπο που παρουσιάζεται ένα θεατρικό έργο με την κάμερα πάντα στα τέλεια σημεία του δωματίου, βασικού σκηνικού της δράσης, και τον καθοριστικό ρόλο των μικρών, σχεδόν απαρατήρητων στοιχείων για την έκβαση της υπόθεσης. Σημειωτέων στην ταινία αυτή ο Hitchcock κάνει την cameo εμφάνισή του με έναν πιο διακριτικό αλλά ιδιαίτερο τρόπο. Είναι μία από τις πιο δύσκολες (στον εντοπισμό της) cameo εμφανίσεις του, βάζοντας την φωτογραφία του σε μία κορνίζα κάπου στην αρχή της ταινίας.
Από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες του Hitchcock της τελευταίας περιόδου. Το κλασικό “χιτσκοκικό σασπένς” συναντά τον δρόμο της κάθαρσης επιταχύνοντας το σταθερό βηματισμό προς μια υπερβατική διάσταση, στο απόγειο της δημιουργικότητας. Η αναζήτηση του “τέλειου εγκλήματος” καταρρέει τέλεια. Ο γρίφος του Hitchcock δηλώνει πολυσχιδής και ανατρεπτικός, με ένα φινάλε προκλητικά αλληγορικό πάνω στην ανθρώπινη φύση και την ηθική της. Καθώς επιλέγει να φανερώσει τον επίδοξο εγκληματία, να αποκαλύψει την ευφυΐα του και να φανερώσει τα σχέδιά του για να τον ξεγυμνώσει στην συνέχεια αργά και βασανιστικά, αφού πρώτα τον βάλει στην διαδικασία να βρει λύσεις για να πραγματοποιήσει το «τέλειο έγκλημα». Ένα έργο θεατρικής καταβολής, αλλά κινηματογραφικής αίσθησης αστυνομικό θρίλερ. Από τις λιγότερο πολυδιάστατες ταινίες του Hitchcock, αποτελεί υπόδειγμα σκηνοθετικής δεξιοτεχνίας, σασπένς και αγωνιώδους ρυθμού, με υπέροχες ερμηνείες και ένα χιούμορ έντονο, υποδόριο, αγγλικό. Ένα έργο που θέτει το ερώτημα, υπάρχει άραγε ο τέλειος φόνος;