Η ταινία αρχίζει και τελειώνει με μια γέννα στη μέση του δρόμου κατά την διάρκεια των Χριστουγέννων. Στην αρχή της ταινίας γεννιέται ο Víctor στο πίσω κάθισμα ενός λεωφορείου που διασχίζει με φρενήρεις ρυθμούς τους δρόμους της Μαδρίτης. Και αυτή η νύχτα θα τον σημαδέψει για πάντα. Οιωνός μιας επανάστασης που δεν θα αργήσει να ξεσπάσει, ο νεαρός με το όνομα της νίκης ως παρακαταθήκη, θα συσσωρεύσει μέσα του όλη την αντιδραστικότητα του κόσμου. Η αποσυντονισμένη φωνή που ακούγεται από το ραδιόφωνο την ώρα της γέννας από τον Υπουργό Εσωτερικών στο τέλος του φρανκικού καθεστώτος επισημαίνει τη φρίκη που σηματοδοτεί για τον ισπανικό λαό η επιβολή περιοριστικών μέτρων. Είκοσι χρόνια αργότερα, το όπλο που διεκδικεί την αγαπημένη του θα τον στείλει στη φυλακή και έναν άτυχο αστυνομικό καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι. Η σκακιέρα έχει στηθεί, όλα τα πιόνια έχουν πάρει τη θέση τους και δε θα αργήσει η στιγμή που θα ξανασυναντηθούν για μια νέα σύγκρουση. Ως τότε όμως, ο Almodovar περιποιείται τα τραύματα της ψυχής τους με μελιχρή συμπόνια, κρύβοντας τις αδυναμίες και τους φόβους τους μέσα στο σκοτάδι, συμπληρώνοντας κομμάτι κομμάτι τα θεμέλια ώσπου να τους παραδώσει στο φως της αληθείας, της λύτρωσης. Οι στιγμές πάθους και ερωτισμού μοιάζουν με μικρές απεγνωσμένες κραυγές για μια ελευθερία που τους στέρησε η μοίρα.
Η καταπληκτική σκηνή όπου ο Víctor και η Elena επιτέλους κάνουν έρωτα, ενώ η κάμερα τους πλησιάζει τόσο πολύ ώστε τα σώματά τους να’χουν γίνει σαν ένα κινούμενο αφηρημένο σχήμα, θαρρείς και η σαρκική ηδονή έχει μετουσιωθεί σε μία πιο μεταφυσική αγάπη, είναι κάτι που πρωτοβλέπει την ταινία. Έτσι, η κραυγαλέα κινηματογράφηση των ποδιών (που συχνά κατέχουν μια περίοπτη θέση σε πρώτο πλάνο και μερικές φορές πλαισιώνουν ολόκληρες λήψεις) μπορεί να θεωρηθεί συμβολική. Από την άλλη μεριά βέβαια υπάρχει και ο θάνατος που ενεδρεύει χωρίς να είναι επιθυμητός από κάποιον, αλλά και χωρίς να μπορεί κανείς να τον αποτρέψει, παρά το ότι είναι προβλέψιμος: καταφθάνει λόγω αναπόφευκτου πετρωμένου. Αυτή η τραγική αίσθηση της ζωής (τυπικά ισπανική) είναι διάχυτη σε όλη τη ταινία.
Αφήνοντας στην άκρη το ειρωνικό, σατιρικό του κάτοπτρο, ο ισπανός σκηνοθέτης αγγίζει με απαράμιλλη στοργή τους ήρωες του. Τους βαφτίζει μέσα στον ωκεανό των παθών τους και τους αφήνει ελευθέρους να βιώσουν την προσωπική τους φυλακή, χαρίζοντας τους μικρές χαραμάδες ευτυχίας μόνο για να τους ξαναβυθισει στη σκοτεινιά των σκέψεων τους χαρίζοντας μας πολύτιμα πλάνα βουβών ματιών και συσπάσεων αγωνίας. Ωστόσο ο Almodovar δεν παραμελεί την αλέγρα καταγωγή του. Το κάδρο του γεμίζει πολύχρωμες, γεμάτες ζωή νότες συνοδευόμενες από την άλλοτε θάλλουσα και άλλοτε γογγυζουσα μουσική του Alberto Iglesias. Οι ήρωες του ανταποκρίνονται με συναισθηματική πληρότητα στους ρόλους τους. Το τέλος είναι κοντά και ξεκινάει με την δεύτερη γέννα. Ένα ταξί κολλαει στην κίνηση της νυχτερινής Μαδρίτης. Στο πίσω κάθισμα μια γυναίκα έτοιμη να φέρει στον κόσμο ένα παιδί (το παιδί του Víctor). Είναι ήρεμη, χαμογελά. Ο οδηγός δεν ανησυχεί. Παρ’ όλο που η αγωνία για την επικείμενη γέννα είναι πάντα η ίδια, οι καταστάσεις είναι τελείως διαφορετικές: 26 χρόνια πριν, οι δρόμοι ήταν έρημοι, ενώ τώρα το πλήθος εμποδίζει τη διέλευση τω αυτοκινήτων και τα πεζοδρόμια βρίθουν μεθυσμένων χαρούμενων καταναλωτών. Πάει ο καιρός που ο λαός στην Ισπανία ζούσε στον φόβο, μόνο και μόνο γι’ αυτό το λόγο, ο γιος του Víctor γεννιέται σε μια χώρα πολύ καλύτερη από αυτήν που γεννήθηκε ο πατέρας του. Η κάμερα απομακρύνεται κλείνοντας το ωριμότερο κεφάλαιο της κινηματογραφικής ιστορίας του Almodovar. Fade out.
Η Καυτή Σάρκα είναι μία ολοκληρωμένη δουλειά αβίαστα ισορροπημένη πάνω στις αντιθέσεις, μια επισταμένη έρευνα για το πώς η προδοσία, η ενοχή, η εκδίκηση, η επιθυμία και η απώλεια συνδέονται με την αγάπη. Είναι μία περίπλοκη και συγκινητική ταινία χάρμα οφθαλμών όπου ο Almodovar σκεπτόμενος το είδος της κατέληξε ότι θα μπορούσε να είναι μια χριστουγεννιάτικη ιστορία, ο ίδιο λέει «Μισώ τα Χριστούγεννα, αλλά μ’αρέσουν οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες, ιδίως αν είναι πολύ θλιβερές ».