“Conscience. That stuff can drive you nuts”
Λέει ο Terry Malloy(Marlon Brando) που καταθέτει εναντίον του συνδικάτου του στο “On The Waterfront”. Η ατάκα αυτή που λέει ο Brando είναι και το κεντρικό νόημα της ταινίας όπως και το κεντρικό νόημα της ιστορίας πίσω απ’ την ταινία. Την ταινία αυτή ο Kazan την σκηνοθέτησε το 1954 αφού είχε συμφωνήσει να καταθέσει στο House Un-American Activities Committee, έτσι έδωσε τα ονόματα πρώην συναδέλφων του μέλη του τότε κομμουνιστικού κόμματος και ο αριστερός κόσμος τον έβαλε στο μάτι. Το On the Waterfront , μεταξύ άλλων, ήταν για τον Kazan ένας τρόπος να δικαιολογήσει τον εαυτό του για την απόφαση του να καταθέσει. Σε κάποια στιγμή στην ταινία το αφεντικό του συνδικάτου Johnny Friendly ( Lee J. Cob ) φωνάζει στον Terry “You ratted on us Terry”. Σ’ αυτό το σημείο ο χαρακτήρας του Brando απαντά “I’m standing over here now. I was rattin’ on myself all these years. I didn’t’t even know it”. Εδώ αντανακλάται η πεποίθηση του Kazan ότι ο κομμουνισμός ήταν ένα κακό που έπρεπε να σταματήσει. Ειδικότερα άμα πάρει κανείς υπόψη την αυτοβιογραφία του Kazan όπου ανοίγεται σχετικά με το γεγονός ότι η ταινία κέρδισε 8 Όσκαρ. “I was tasting vegeance that night and enjoying it. On the Waterfront was my own story, every day I worked on that film, I was telling the world where I stood and my critics to go and **** themselves”.
Στην ταινία υπάρχει μια σκηνή κατά την οποία ο Brando κάνει μια βόλτα στο πάρκο με την Edie(Eva Marie Saint) την αδερφή του άντρα που δολοφονήθηκε επειδή μιλούσε στην αστυνομία. Της πέφτει το γάντι, ο Brando το μαζεύει και πριν της το δώσει πίσω το φοράει στα βρώμικα από την δουλειά στο λιμάνι χέρια του. Αυτές είναι λεπτομέρειες που βοηθάνε στην καλύτερη κατανόηση του background της ταινίας. Άλλος ένας σημαντικός χαρακτήρας στην ταινία είναι ο Karl Malden στον ρόλο του παπά που προσπαθεί να ενθαρρύνει τους λιμενεργάτες να καταθέσουν εναντίον της διαφθοράς του συνδικάτου. Επίσης η Eva Marie Saint ταιριάζει εξαιρετικά σε όλες τις σκηνές με τον Brando και υπάρχει και μια διάσημη σκηνή που μοιράζονται οι δυο τους στην οποία ο Brando της αποκαλύπτει σχεδόν έμμεσα ότι του αρέσει κι εκείνη αλλάζει το θέμα από το ρομάντζο στην συνείδηση. Σε αυτό το σημείο ο Kazan κι ο cameraman του Boris Kaufman πλαισιώνουν το χλωμό πρόσωπο και τα μαλλιά της στο πάνω δεξί μέρος της οθόνης και τον Brando στο κάτω κέντρο δίνοντας την εντύπωση ότι κάποιος προστάτης άγγελος αιωρείται από πάνω του.
Οι καλύτερες σκηνές της ταινίας είναι οι πιο άμεσες, όπως στην αρχή του έργου που ο Terry αρνείται να συνεργαστεί με τους αστυνομικούς που τον αναζητούν στο λιμάνι ή ακόμα και στις σκηνές στις οποίες ανεβαίνει στην ταράτσα του για να φροντίσει τα αγαπημένα του περιστέρια. Η παρουσία του Rod Steiger είναι ανεκτίμητη και στην διάσημη σκηνή στο πίσω κάθισμα του ταξί δίνει μια μελαγχολική ευγένεια στην ερμηνεία του που ταιριάζει με αυτή του Brando, τα δυο αδέρφια θρηνούν για την χαμένη αγάπη μεταξύ τους.
Πολλοί δεν κατάφεραν ποτέ να τον συγχωρέσουν για το ότι χρησιμοποίησε την ταινία για να δικαιολογηθεί. Οι σκηνοθέτες όμως κάνουν ταινίες καθοδηγούμενοι από πολλά και διάφορα κίνητρα, κάποια ευγενικής φύσεως, κάποια όχι. Τουλάχιστον ο Καζάν ήταν ειλικρινής για τα δικά του κι έτσι έκανε μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, μια ταινία που συνέχισε την τεράστια επιρροή του Brando στην γενικότερη αλλαγή τόνου της αμερικάνικης υποκριτικής. Γι’ αυτήν την ταινία και για το νεότερο φιλμ του Kazan το 1951 “A Streetcar Named Desire”, ο Brando πήρε ό,τι χρειαζόταν από όλες αυτές τις δεκαετίες on-screen ηθοποιίας για να συνθέσει το δικό του φρέσκο και ξύπνιο στυλ, το οποίο δεν ήταν τόσο ρεαλιστικό όσο μια παρατραβηγμένη μορφή της πραγματικότητας. Έγινε διάσημος λόγω των χειρονομιών του, τις οποίες έψαχνε κι έβρισκε χρόνια, ακόμα και μέχρι το Godfather ( για παράδειγμα η γάτα στα πόδια του Νονού).