Η ταινία αυτή του Abel Ferrara έχει να κάνει με το είδος των  γκανγκστερ που θα είχαμε αν η οικογένεια Κορλεόνε είχε πάει κολλέγιο. Είναι μια ταινία στην οποία η βία αφήνεται για συζητήσεις περί ηθικής, όπου ο νεότερος αδερφός κλίνει σε μια πιο σοσιαλιστική νοοτροπία, όπου ο αρχηγός της οικογένειας διαμαρτύρεται «I have ideas. I read books!».  Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μια διανοούμενη ταινία όμως, αλλά πως οι χαρακτήρες της, μέλη μιας μαφιόζικης οικογένειας στην Νέα Υόρκη, είναι πιο βασανισμένοι απ’ότι διαφορετικά θα μπορούσαν να ήταν γιατί ξέρουν περισσότερα και σκέφτονται περισσότερο. Η άγνοια μπορεί να μην είναι πάντα  ευλογία αλλά κάποιες φορές πιο βολική από μια πιο αμφιταλαντευόμενη κατανόηση των πραγμάτων. Καθώς αρχίζει η ταινία, ο Johnny Tempio (Vincent Gallo), o νεότερος από τους τρεις αδελφούς  επέστρεψε σπίτι νεκρός. Το πτώμα του το χαιρετάνε οι δυο αδελφοί του, οRay (Christopher Walken) κι ο Chez (Chris Penn), και οι γυναίκες τις οικογένειας που υποδύονται η Annabella Sciorrakι και η Isabella Rossellini. O Chez είναι ένας θερμόαιμος ιδιοκτήτης μπαρ, τόσο οργισμένος με το θάνατο του αδερφού του που επιτίθεται σε κόσμο που ανέλαβε τα λουλούδια της κηδείας και τρελαίνεται εντελώς  με το φέρετρο του αδερφού του. Ο Ray είναι πιο λιτός, συγκρατημένος και επικίνδυνος. Ο θάνατος του αδερφού πρέπει να εκδικηθεί αλλά πρώτα πρέπει να μάθουμε κατά πόσο ο ίδιος ευθύνεται για τον χαμό του και κατά πόσο μπορεί να οφείλεται σε αναστατώσεις μέσα στην οικογένειά του.  Ο Ferrara χρησιμοποιεί flashbacks για να μας οδηγήσει στην στιγμή της δολοφονίας  δείχνοντας τον Johnny ως απροσάρμοστο σε μια οικογένεια απροσάρμοστων, που συνεργάζεται με ένα συνδικάτο με μαφιόζικες διασυνδέσεις και μάλλον νιώθει μια συμπάθεια με τους κομμουνιστές που ανέλαβαν την μάζωξη. Έχει επίσης περίεργα γούστα, σε ένα πάρτι αφήνει τις διαθέσιμες πόρνες για να διαλέξει την συντροφιά μιας ηλικιωμένης χοντρής κυρίας. Ο Ferrara έχει ξαναπροσπαθήσει σε διάφορες ταινίες του να κάνει κάτι ανάλογο, δηλαδή την διακοπή της ροής μιας συμβατικής ταινίας είδους με πιο intellectual πινελιές. Για παράδειγμα το China Girl που έχει να κάνει με τον ρατσισμό και την διαμάχη Little Italy/Chinatown είναι βασισμένο στον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Στο The Addiction, μια vampire ταινία που έχει να κάνει με έναν απόφοιτο μιας σχολής ψυχολογίας (ένας βρικόλακας που γιόρταζε το πτυχίο του σε ένα παρτι χτυπώντας ανυποψίαστα θύματα). Εδώ  έχουμε γκάνγκστερς που τσακώνονται και κρίνουν και προσάπτουν ηθικές αρχές. Ο Chez, ο πιο καλόκαρδος από τα τρία αδέρφια παρόλα τα ξεσπάσματα εφιαλτικής οργής του προσφέρει 5$ σε ένα κορίτσι για να τη στείλει  σπίτι και να την σώσει απ’την πορνεία. Εκείνη το πηγαίνει στα 10$ και έτσι της δίνει 20$ «Because you just sold your soul». Η οικογένεια έχει σταυρώσει μονοπάτια με την γυναίκα ενός αντίπαλου γκάνγκστερ που παίζεται από τον Benicio del Toro κι αυτό οδηγεί στη βία αλλά όχι άμεσα (τίποτα δεν γίνεται άμεσα στην ταινία). Flashbacks,  θολές αναμνήσεις και πικρόχολα σχόλια από τις γυναίκες τους είναι ενδεικτικά για σοκαριστικά μυστικά και ο Ferrara τραβάει το πέπλο για αρκετή ώρα για να μπορούμε να παρατηρήσουμε και να εικάσουμε αλλά όχι αρκετή έτσι ώστε να νομίζουμε ότι καταλήξαμε σ’ένα ασφαλές συμπέρασμα.

Η ταινία δεν έχει παραδοσιακό τέλος η τουλάχιστον ένα ικανοποιητικό και δημιουργεί περισσότερες ερωτήσεις απ’όσες μπορεί να απαντήσει. Αυτός που περνάει περισσότερη ώρα στο προσκήνιο είναι ο χαρακτήρας του  Walken o οποίος κατά τη διάρκεια της ταινίας κρατιέται αποκομμένος από οποιαδήποτε δέσμευση : δεν είμαστε σίγουροι τι από αυτά που κάνει είναι όντως αληθινό η αν είναι η θεατρική, ειρωνική μεθοδολογία/στρατηγική του παραδοσιακού γκάνγκστερ. Κι αυτός είναι σκεπτόμενος σ’αυτή την ταινία, ίσως πιο ξύπνιος από τα αδέρφια του, και σε μια σκηνή ενώ κρατάει ένα τσεκούρι σκέφτεται να σκοτώσει έναν χαρακτήρα που δεν αξίζει να πεθάνει. Φτάνοντας σε ένα λογικό συμπέρασμα: «Since you’re never going to forget about this, you leave me no choice». O τύπος θα πεθάνει, όχι για το τι έκανε αυτός, αλλά για το πώς αντέδρασε o Walken σ’αυτό. Ο Αbel Ferrara έχει κάνει από τις πιο σκοτεινές ταινίες του αμερικάνικου film noir. Το The Funeral δεν ακολουθεί καμία από τις συμβάσεις του παραδοσιακού γκανγκστερικού είδους, ούτε set ups, ούτε pay backs. Οι περισσότερες γκαγνκστερικές ταινίες συγκεντρώνονται στην οργάνωση της μαφιόζικης οικογένειας, το The Funeral είναι για την δυσλειτουργία της.