«Μια ξεχωριστή μέρα»! Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερος τίτλος για μια ταινία που επικεντρώνεται σε μία συγκεκριμένη μέρα που αποτελεί διάλειμμα μέσα στην ρουτίνα της φασιστικής Ιταλίας. Μία μέρα ορόσημο τόσο για την ιστορική πορεία της Ιταλίας όσο και για την Παγκόσμια ιστορία. Ας τα πάρουμε όμως απ’ την αρχή.
Η ταινία τοποθετείται στις 8 Μαΐου 1938. Η ημερομηνία δεν αποτελεί μία τυχαία επιλογή του σεναριογράφου, καθώς είναι η μέρα που ο Χίτλερ επισκέφθηκε την Ιταλία για να συναντήσει από κοντά τον Μουσολίνι. Η μέρα που ο φασισμός συσπείρωσε τις δυνάμεις του για να επιχειρήσει να επιτεθεί και να εδραιωθεί. Ωστόσο η ταινία δεν αναλώνεται σε αρχηγούς ούτε παρουσιάζει την συνέχεια του φασιστικού παραληρήματος, το αντίθετο μάλιστα. Η ταινία επικεντρώνεται στην ζωή της Antonietta (Sophia Loren) μιας απλής νοικοκυράς με επτά παιδιά που η καθημερινότητά της είναι οι δουλειές του σπιτιού και το ντάντεμα των παιδιών. Εμπόδιο στην ήδη δύσκολη κατάσταση αποτελεί ο άντρας της, ο οποίος είναι μεγάλος οπαδός του φασισμού. Όλοι ετοιμάζονται για την «Μεγάλη Μέρα» εκτός από την πρωταγωνίστρια. Οι ένοικοι της πολυκατοικίας αφήνονται στην φρενίτιδα της ημέρας και εγκαταλείπουν το κτίριο προκειμένου να δουν από κοντά την ιστορική συνάντηση των δύο ηγετών. Οι μόνοι που παραμένουν στο κτίριο είναι η Antonietta και ο Gabriele (Marcello Mastroianni). Ο Gabriele είναι πρώην ραδιοφωνικός παραγωγός που απολύθηκε λόγω του ομοφυλοφιλικού προσανατολισμού του. Μετά την τυχαία γνωριμία τους ξετυλίγεται ένα κουβάρι συζητήσεων πάνω στις προσωπικές επιλογές, την καθημερινότητα, τις χαρές και τις λύπες. Κοινός παράγοντας των συζητήσεων αποτελεί ο φασισμός ως καθεστώς, που πότε επηρεάζει τις ζωές τους φανερά και άλλοτε με έμμεσους τρόπους. Σιγά σιγά οι μάσκες πέφτουν και οι χαρακτήρες εκφράζονται απογυμνωμένοι απ’ τον καθωσπρεπισμό που τους επιβάλει η υπάρχουσα κατάσταση.
Αποτελεί ένα ιδιαίτερο δείγμα ταινίας για το είδος της. Παρά το γεγονός ότι αναφέρεται στα χρόνια του φασισμού, το «A Special Day» αποτελεί μία ηπίων τόνων ταινία και όχι μια βαρύγδουπη ταινία ηρωισμού και αυτοθυσίας. Αυτό φαίνεται πολύ στην σκηνοθεσία. Χαρακτηριστικά στην σκηνή που μας παρουσιάζεται η πρωταγωνίστρια όλη η σκηνή γίνεται μέσα σε μία λήψη, με την κάμερα να ακολουθεί την Antonietta στα διάφορα δωμάτια του σπιτιού. Μία τεχνική που ύστερα από χρόνια θα γίνει της μόδας και θα αποκτήσει δικιά της κατηγορία ταινιών. Με τέτοιου είδους τεχνάσματα, ο σκηνοθέτης διαλέγει να δώσει ένα ρεαλιστικό τόνο στην ρουτίνα έτσι ώστε να ασχοληθεί με τον φασισμό της καθημερινότητας.
Εν συντομία, είναι μια ταινία που προσεγγίζει γνωστά θέματα, αλλά με έναν ιδιαίτερο και ασυνήθιστο τρόπο. Απογυμνώνει τον φασισμό και τον παρουσιάζει όπως οι περισσότεροι Ιταλοί πρέπει να τον έζησαν. Πως δηλαδή οι μεγάλες δυνάμεις του φασισμού όδευαν τον κόσμο σε μια άρρωστη κοινωνία, όπου οι άνθρωποι είναι αναπαραγωγικές μηχανές και έπρεπε να συμβιβαστούν υποχρεωτικά με τα κοινωνικά πρότυπα που επέβαλε η φασιστική αρχή. Είναι μία ωραία ταινία που δημιουργεί προβληματισμούς όχι μόνο για τα περασμένα, αλλά και για την αρρώστια της σημερινής κοινωνίας.
