«Κάποιοι σοβαροί Ιταλοί κριτικοί ισχυρίστηκαν ότι με την EYPΙΔIKH βρίσκουν επιτέλους την εφαρμογή τους οι α-κινηματογραφικές θεωρίες του Lyotard κι ότι λύνονται πολλά προβλήματα που απασχολούσαν τον Pasolini  χρόνια. Ντρέπομαι γιατί δεν ήξερα και δεν ξέρω  τίποτα για τις θεωρίες του Lyotard και για τα προβλήματα που απασχολούσαν τον Pasolini.»

Σε αόριστο χρόνο, σε κάποια χώρα, με φόντο ένα δικτατορικό καθεστώς, η Ευριδίκη περιμένει τη μεταφορά της. Το διάστημα φυλάκισης σ’ αυτό το σπίτι έχει λήξει μέρες τώρα, ίσως χρόνια. Η τηλεφωνική επικοινωνία με τον ενίοτε σαδιστικό κρατικό εγκέφαλο, παρά την ελπίδα που δημιουργεί, δεν οδηγεί πουθενά.

Το σπίτι -Άδης- της οχυρωμένο, την κρατάει μακριά από κάθε επαφή με τον εξωτερικό κόσμο, τα πράγματά της τυλιγμένα με νάιλον και έτοιμα για μεταφορά. Μια άγνωστη για το παρόν φωνή στο τηλέφωνο – Ορφέας -, ένας παλιός αγαπημένος, θα προσπαθήσει να την επισκεφτεί, να της θυμίσει εικόνες, να τη σώσει απ’ τη φυλακή της. Ως νέος θάνατος, ως παλιός εραστής ίσως ως το μακρύ χέρι του ίδιου συστήματος που την κρατά φυλακισμένη, ίσως απλά σενάρια που κρατούν την Ευρυδίκη μακριά του.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Νικολαΐδη έρχεται σε μια εποχή «μετασεισμική» όπως ο ίδιος ονομάζει. Μια ταινία βαθιά κλειστοφοβική, που αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας απομονωμένης από την επαφή. Ποτισμένης με το θάνατο της αποστροφής στον έρωτα, σε οτιδήποτε έξω απ’ τον εαυτό της. Μια πραγματικά ασφυκτική προσέγγιση στο φόβο για τον έξω κόσμο όταν παρέα με την αποχή της απ’ αυτόν έρχεται και η άρνηση της πιθανής δημιουργίας που φέρει, η άρνηση του ήλιου.

Η εξαιρετική ερμηνεία της Vera Tschechowa με διάλογο μεν στα πολύ απαραίτητα σημεία, εκφραστικότατες δε κινήσεις και βλέμματα, η σχεδόν εξπρεσιονιστική σκηνογραφία της Μαρί-Λουίζ Βαρθολομαίου, ο ήχος του Vivaldi και του Chopin που διακόπτουν το βιομηχανικό, αν θα μπορούσε να πει κανείς, θόρυβο και όλα αυτά σε μια κλίμακα του γκρι συνθέτουν ένα παθιασμένο, λεπτομερώς διεστραμμένο φιλμ, θεμέλιο λίθο για το έργο του σκηνοθέτη που θα ακολουθήσει.

Ο Νίκος Νικολαΐδης, προσφεύγοντας και στο αλφάβητο ταινιών ψυχορραγούσων γυναικών[Repulsion (Polanski), Κόκκινη Έρημος (Antonioni), PetravonKant (Fassbinder)], κινηματογραφεί έναν οπτικό εφιάλτη ψυχικής διάλυσης, βάζοντας εκ σύστασης το τεράστιο στίγμα του στην ελληνική κινηματογραφία. Στην Ευριδίκη Β.Α. 2037 τα πάντα είναι εγκιβωτισμένα σε κάδρα ασφυξίας.Κάδρα που σκιαγραφούν εσωτερικούς καταναγκασμούςασκώντας μια εκκωφαντική βία στα σεξουαλικά ένστικτα, στις αναζητήσεις, στη φαντασία, στη μνήμη. Βία, βία, βία. Με αποτέλεσμα, όλα να επιζητούν την ικανοποίηση μέσα από οδούς ατομικού αυνανισμού και διεστραμμένες φόρμες.

Ο Ορφέας καταφθάνει, όχι όμως σαν λύτρωση για την Ευριδίκη. Το σενάριο αυτό είναι καταδικασμένο για εκείνη που έχει επιλέξει την κόλασή της. Που έχει επιλέξει την αποχή απ’ τον έρωτα και τη ζωή που μπορεί να προσφέρει. Ο θάνατός του φαντάζει η μόνη λύση.

Βιβλιογραφία: Περιέχει απόσπασμα απ’ την κριτική της ταινίας στο cine-theasi.blogspot.gr. Πηγές: nikosnikolaidis.com, cine-theasi.blogspot.gr