Μία ταινία που από πολλούς θεωρήθηκε το πρώτο αυθεντικό αριστούργημα του 21ου αιώνα. Μία μοναδική δημιουργία που χρειάστηκε 867 ηθοποιούς, πάνω από 1000 κομπάρσους, 150 τεχνικούς, αναρίθμητα κοστούμια και περούκες εποχής καθώς και τρείς συμφωνικές ορχήστρες σε ένα από τα μεγαλύτερα και πιο εντυπωσιακά παλάτια, το σημερινό μουσείο του Ερμιτάζ στην καρδιά της Αγίας Πετρούπολης. Επίσης χρειάστηκαν μήνες προετοιμασίας και προβών αφού η ταινία γυρίστηκε μέσα σε μια μέρα και με μία και μοναδική λήψη!
Όλα ξεκινούν όταν ένας αφηγητής-φάντασμα και ένας Γάλλος διπλωμάτης του 18ου αιώνα συναντιούνται κατά έναν παράδοξο τρόπο στο μουσείο του Ερμιτάζ και μας παρασύρουν σε ένα μαγικό ταξίδι στον χρόνο και στον κόσμο της τέχνης. Η περιπλάνηση στις αίθουσες του μουσείου αναβιώνουν 300 χρόνια ρωσικής ιστορίας από τον Μέγα Πέτρο μέχρι την πτώση της δυναστείας των Ρομανόφ. Περνώντας από διάφορες εποχές και ιστορικές περιόδους βλέπουμε τις συγκρούσεις και τις ίντριγκες που διαδραματίζονται στα Χειμερινά Ανάκτορα ενώ δεν λείπουν τα ειρωνικά και σαρκαστικά σχόλια αλλά και το συναισθηματικό ύφος στις κοινωνικοπολιτικές συζητήσεις για τη Ρωσία ,οι οποίες εκφράζουν την προσωπική άποψη του σκηνοθέτη σχετικά με την ασαφή θέση της Ρωσίας στη Ευρώπη μέσω του ευρωπαίου διπλωμάτη.
Ο σχετικά άγνωστος στην Ελλάδα σκηνοθέτης της ταινίας Aleksandr Sokurov (μαθητής και φίλος του Tarkovsky) επιλέγει ως φόντο μια πραγματική κιβωτό πολιτισμού, τέχνης και ιστορίας. Καθώς το μουσείο Ερμιτάζ, δηλαδή τα παλαιά Χειμερινά Ανάκτορα των Τσάρων, είναι ένα αριστούργημα μπαρόκ αρχιτεκτονικής σχεδιασμένο από τον Φραντσεσκο Ραστρελι που στεγάζει έναν ατελείωτο κατάλογο έργων τέχνης και έχει φιλοξενήσει μυθικές φιγούρες της ιστορίας στο πέρασμα των αιώνων ενώ πολλά γεγονότα ύψιστης κοινωνικής και πολιτικής σημασίας διαδραματίστηκαν εκεί, όπως για παράδειγμα η πτώση ης δυναστείας των Ρομανόφ. Αποτελεί επομένως από μόνο του μια ζωντανή μαρτυρία για τη μνήμη, τον χρόνο και την ιστορία.
Ο Aleksandr Sokurov συνδυάζοντας τελευταίες τεχνολογικές κατακτήσεις, πρωτοπόρες τεχνικές(είναι το πρώτο φιλμ χωρίς μοντάζ, ολόκληρη η ταινία είναι ένα μονοπλάνο) και φυσικά το μοναδικό σκηνοθετικό του στυλ κατάφερε να δημιουργήσει ένα έργο τόσο προσωπικό όσο και συλλογικό που σίγουρα αποτελεί ένα μοναδικό πείραμα στην πορεία του κινηματογράφου. Ένα έργο που πέρα από τις οποιεσδήποτε ενστάσεις δεν μπορεί κανείς παρά να το θαυμάσει για την αρτιότητα, την ομορφιά και τη μοναδικότητά του και να αφήσει τον εαυτό του να βυθιστεί στην υποβλητική του ατμόσφαιρα.