Όπως και στις υπόλοιπες Τέχνες, έτσι και στον παγκόσμιο κινηματογράφο, τη φήμη και το μονοπώλιο κατέχουν κυρίως οι αμερικάνικες κι οι ευρωπαϊκές παραγωγές. Κι έτσι, παρά την καταξίωση σκηνοθετών όπως οι Abbas Kiarostami («O Άνεμος θα μας πάρει», «Η γεύση του κερασιού», «Κοντινό πλάνο») και Marjane Satrapi (“Περσέπολις”), ο συνδυασμός των λέξεων «Ιράν» και «κινηματογράφος» προκαλούν αμηχανία (κι ίσως κι ένα ελαφρύ γέλιο) στο ευρύ κοινό. Όμως μερικές φορές ο συνδυασμός αυτός παράγει ευχάριστες εκπλήξεις, όπως «Τα Παιδιά του Παραδείσου», που από κριτικούς συγκρίθηκε με τον κλασικό «Κλέφτη Ποδηλάτων» του Vittorio de Sica και αναμετρήθηκε με το «Η Ζωή είναι Ωραία» για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1997.
Στην ταινία, σε μια φτωχική συνοικία της Τεχεράνης, ο Ali χάνει τα παπούτσια της μικρής αδερφής του Zahra που μόλις έχει πάρει επισκευασμένα από τον τσαγκάρη. Καθώς η οικογένεια είναι φτωχή και η επίπληξη του πατέρα θα είναι αυστηρή, τα αδέλφια συμφωνούν κρυφά να φορούν εναλλάξ τα αθλητικά παπούτσια του Ali όταν ο καθένας τους έχει σχολείο μέχρι να βρουν τα χαμένα παπούτσια ή να βρουν κάποια καινούρια. Στην πράξη, οι διαφορετικές ώρες των σχολείων των παιδιών (καθώς στο Ιράν υπάρχουν σχολεία αρρένων και θηλέων) βοηθούν στο σχέδιο, παρά τις παρατηρήσεις του επιστάτη στον Ali για τις καθυστερήσεις του, κι ενώ οι γονείς δεν καταλαβαίνουν την απώλεια των παπουτσιών της Zahra η λύση στο πρόβλημα φαίνεται ακόμα μακρινή…
Η χαριτωμένη αυτή οικογενειακή ιστορία, έχει ως κέντρο την σχέση των δύο αδελφών. Πότε μουτρωμένα, πότε συμφιλιωμένα θα φτιάξουν το μικρό τους μυστικό από τον κόσμο των μεγάλων και θα ξεκινήσουν την κοινή τους περιπέτεια. Κι αν τα παπούτσια είναι μεγάλα κι άσχημα για τη Zahra κι ο Ali δεν τα έχει όταν θέλει να παίξει ποδόσφαιρο με τους φίλους του, η στοργή και η αγάπη θα τα κρατήσουν ενωμένα σε αυτό κάνοντάς τα σαν δύο Παιδιά του Παραδείσου αντιμέτωπα με την ένδεια και την πραγματικότητα της Γης. Όχι φυσικά πως οι γονείς και οι δάσκαλοί τους δεν έχουν καρδιά, αλλά πάντα η μικρή ηλικιακή διαφορά των αδελφών είναι που τα κάνει ανεξήγητα και μαγικά δεμένα μεταξύ τους. Με ίσες δόσεις πίκρας και χιούμορ (που από ορισμένους κριτικούς κατηγορήθηκαν κιόλας ως επιτηδευμένα), το κινηματογραφικό παραμύθι ξετυλίγεται και μας διηγείται σε έναν ξένο για τον δυτικό θεατή χώρο κοινές για κάθε άνθρωπο αξίες και όνειρα.
Παρ ’όλα αυτά, εκτός από την αδελφική αγάπη, ο σκηνοθέτης προσπαθεί να φτιάξει έναν καθρέφτη της κατάστασης της χώρας του. Μέσα από το φιλμ, παρουσιάζει τα δύο αδέλφια αλλά και τα δύο πρόσωπα της Τεχεράνης και του Ιράν: το φτωχό και το αναπτυσσόμενο. Από τη μία το φτωχικό κομμάτι, στο οποίο ζουν και κινούνται οι πρωταγωνιστές μας, με τα στενά του σοκάκια, τα χαμηλά σπίτια, τις μικρές μαθήτριες που με τις μαντίλες τους μοιάζουν όμοιες και το κάλεσμα των ιμάμη που διαπερνά τα παράθυρα των πιστών και τους καλεί σε προσευχή. Η πλευρά της παράδοσης και του Ισλάμ. Από την άλλη, το αναπτυσσόμενο κέντρο, με τα ψηλά κτήρια και τις δυτικότροπες επαύλεις των πλουσίων στις οποίες γυρνά ο Ali με τον πατέρα του προς εύρεση δουλειάς. Η ταχύς αλλά μακρινή για τις φτωχές μάζες μεταβολή της χώρας από τα ήρεμα μονοπάτια της παράδοσης στις ασφαλτοστρωμένες λεωφόρους του σύγχρονου πολιτισμού, από το Ισλάμ στη Δύση.
Με τα απλά και λιτά πλάνα που παραπέμπουν σε ντοκιμαντέρ, ο φακός του Majidi καταγράφει κάθε μικρή λεπτομέρεια της ζωής στις φτωχογειτονιές της νότιας Τεχεράνη όπου έχει αφήσει να ακούγονται οι αληθινοί ήχοι των συνοικιών και λιγότερο η μουσική του Kayvan Jahanshahi. Για να επιτευχθεί μάλιστα ο ρεαλισμός, χρησιμοποιήθηκαν κρυφές (ακόμα και από τους κεντρικούς ηθοποιούς!) κάμερες σε πολλά εξωτερικά πλάνα. «Η κινηματογράφηση έγινε πιο δύσκολη και περίπλοκη με το να κρύβουμε τις κάμερες και το συνεργείο, αλλά το αποτέλεσμα ήταν πολύ πιο φυσικές ερμηνείες», είχε δηλώσει σε συνέντευξη ο σκηνοθέτης.
[ΠΡΟΣΟΧΗ Σπόιλερ] Τα «Παιδιά του Παραδείσου» συγκρίθηκαν με τον μεγάλο πατέρα του ιταλικού νεορεαλισμού, τον «Κλέφτη Ποδηλάτων», αλλά παρ’ όλα αυτά δεν έχει πικρό τέλος. Ο πατέρας θα μαζέψει λεφτά και θα γυρίσει σπίτι με 2 νέα ζευγάρια παπούτσια για τα παιδιά του. Ο Ali θα γυρίσει στο σπίτι, κουρασμένος από έναν αγώνα τρεξίματος και θα βουτήξει τα πόδια του στην στέρνα με τα χρυσόψαρα. Κι αυτά, σαν από κάποιον άλλο Παράδεισο χρυσαφένια αερικά μέσα στο νερό, θα καθαρίσουν και θα εξαγνίσουν τις πατούσες του στοργικού Παιδιού του Παραδείσου.
Πηγές: ΙMdB- Children of Heaven, Wikipedia- Children of Heaven, Συνέντευξη του Anthony Ross με τον σκηνοθέτη της ταινίας Majid Majidi