Σε έναν φανταστικό Καναδά, όπου το νέο νομοσχέδιο κοινωνικής πρόνοιας 5-14 επιτρέπει σε αναξιοπαθούντες γονείς τη νόμιμη εγκατάλειψη των παιδιών τους με δείγματα προβληματικής συμπεριφοράς, το νήμα της ιστορίας περιπλέκεται γύρω από τη σχέση μίας χήρας όνοματι Die και του βίαιου μοναχογιού της Steve με αφετηρία την αποβολή του από το νοσηλευτικό ίδρυμα στο οποίο παρέμεινε εσώκλειστος εξαιτίας μιας εμπρηστικής επίθεσης. Η μητέρα αρνούμενη κατηγορηματικά να εγκαταλείψει τον γιό της αναλαμβάνει να συνεχίσει την επιμόρφωσή του κατ΄οίκον. Σε αυτή τους τη προσπάθεια για αρμονική συμβίωση υπό την ίδια στέγη, εμφανίζεται η Κάιλα, μία μυστηριώδης και συνεσταλμένη γειτόνισσα η οποία συνδέεται φιλικά με την οικογένεια και κάνει τη παρουσία της ολοένα και πιο αισθητή.

O Xavier Dolan είναι μία αινιγματική φιγούρα εμμονική και άκρως παραγωγική. Μόλις 26 ετών με ήδη 5 ταινίες στο ενεργητικό του , θυσιάζει το καλλιτεχνικό του δαιμόνιο στον βωμό της μητρικής περσόνας. Οι μητέρες στοιχειώνουν τις δημιουργίες του ήδη από τη πρώτη του ταινία ”Σκότωσα τη μητέρα μου” , έπειτα στο ”Lawrence Anyways” και στο ”Tom at the Farm” εκπνέοντας αυτή του τη μητρική εμμονή στο έργο του ”Mommy”. ”Δεν είχα θέματα με τον πατέρα μου , γι΄αυτό κανένας ήρωάς μου δεν έχει πατέρα. Είχα μία πολύ φυσιολογική σχέση με τον μπαμπά μου και τώρα είμαστε πολύ κοντά , όμως όταν ήμουν μικρός έλειπε συχνά. Αυτό που με σημάδεψε ήταν το να βλέπω τη μητέρα μου να αντιμετωπίζει μόνη της τις δυσκολίες. Δε τα κατάφερνε πάντα. Γι’ αυτό με ενδιαφέρουν περισσότερο οι μητέρες. Αν περνούσα περισσότερο χρόνο με τον πατέρα μου μπορεί να ‘κανα ταινίες για πατεράδες” δηλώνει χαρακτηριστικά ο Dolan. Η ταραχώδης σχέση μητέρας και γιου – η οποία απαντάται και στο ντεμπούτο του- επαναλαμβάνεται για άλλη μία φορά στο ντολανικό σύμπαν, το οποίο περιστρέφεται γύρω από έναν δαιδαλώδη άξονα ανθρώπινων δεσμών και ρεαλιστικών συναισθημάτων.

Η μαγεία της ταινίας επισφραγίζεται από την επιτυχημένη υποκριτική τριάδα: Η Anne Dorval για άλλη μία φορά στον ρόλο της μητέρας όπως και στο παρθενικό ”Σκότωσα τη Μητέρα μου” , ενσαρκώνει μία τετριμμένη ωραιότητα δεύτερης διαλογής με ηχηρό εγώ και αδυναμίες. Ο Antoine Olivier στον ρόλο του δεκαπεντάχρονου γιου , αυτοσυστήνεται με τρόπο αρκετά περίτεχνο χτίζοντας μία αντιπαθητική φυσιογνωμία . Η πρωταγωνιστική τριάδα θεμελιώνεται με τη συνεσταλμένη παρουσία της Suzanne Clemente , η οποία βυθισμένη στην οικογενειακή νωθρότητα αποζητά μία δίοδο στη ζωή της μέσα από το προβληματικό -και σχεδόν ερωτικό- δίδυμο της Die και του Steve. Οι τρείς αυτοί χαρακτήρες σύντομα μεταπλάθονται σε μία ενιαία οντότητα οικοδομώντας έναν μικρόκοσμο , στον οποίο συχνά διαφεύγουν και τον συντηρούν με αισθήματα αγνής αγάπης.

Ο σκηνοθέτης προβάλλει τη ταινία του σε αναλογία 1:1 , δηλαδή σε απόλυτα τεράγωνο κάδρο , δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο ένα πιο ρεαλιστικό υπόβαθρο παρά το υπερβολικό περιτύλιγμα. Παράλληλα , επενδύει μουσικά το δημιούργημά του με κομμάτια της δεκαετίας του ‘90 όπως το ”Blue” , το ”Wonderwall” αλλά και το ”On ne Change Pas” της Celine Dion. ” Η μουσική είναι η ψυχή των ταινιών μου , η μουσική δε παίζει πάνω στη ταινία μου αλλά μέσα σε αυτή. Η χρήση της μουσικής στο ”Mommy” παίζεται μέσα στο φίλμ, σε αυτοκίνητα , σε μπαρ και σε walkman” σημείωσε χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης.

Το ”Mommy” είναι μία ωδή στη μητρική αγάπη , στη ψυχική άβυσσο κάθε γυναίκας όπου στον πυθμένα της φωλιάζουν μόνο η συγχώρεση και η ελπίδα. Η μητέρα είναι η γυναίκα που αντικρίζεις με το ξέφτισμα του παιδικού πρίσματος και συνειδητοποιείς πως σε βοήθησε να γεννήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι αυτή , που γεννάει και γεννιέται μαζί σου και μετά από σένα ανανεώνει την ύπαρξή της . “Και ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές και πάλι κάτι θα περισσέψει που θα το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου.” Γιατί από τη μητέρα αρχίζει και τελειώνει η ζωή…