Η οικογένεια Τενενμπάουμ είναι μάλλον μια ασυνήθιστη περίπτωση οικογένειας. Και τα τρία παιδιά του Ρόγιαλ Τένενμπάουμ και της γυναίκας του Εθελίν παρουσιάζουν ένα ξεχωριστό είδος ιδιοφυίας. Ο Τσας αγοράζει και πουλάει ακίνητα από την εφηβεία του κιόλας, διαθέτοντας μια μάλλον ασυνήθιστη αντίληψη και κατανόηση της διεθνούς οικονομίας, η Μάργκοτ έχει ένα μοναδικό ταλέντο στο γράψιμο θεατρικών έργων και ο Ρίτσι αποδεικνύεται μοναδικός στο τένις και κατακτά για τρεις συνεχόμενες χρονιές το αμερικάνικο πρωτάθλημα εφήβων. Ομως, εντελώς ξαφνικά, κι ενώ τα τρία παιδιά βρίσκονται στην πιο τρυφερή τους ηλικία, ο Ρόιαλ Τενενμπάουμ αποφασίζει να τους εγκαταλείψει. Μετά από αυτό τα παιδιά – φαινόμενα βιώνουν μέσα στην ίδια τους την οικογένεια δυο δεκαετίες προδοσίας, αποτυχίας και απογοήτευσης, εξαιτίας του πατέρα τους. Μέχρι που εκείνος επανέρχεται στο προσκήνιο για να βάλει τα πράγματα σε τάξη.
Γνωστός και ως κινηματογραφικός παραμυθάς, ο Wes Anderson είναι Αμερικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος των οποίων οι ταινίες είναι γνωστές για τις μοναδικές καλλιτεχνικές τους ευαισθησίες. Η γεωμετρική έννοια, τα σχολαστικά σχήματα χρωμάτων, οι ιδιότροποι χαρακτήρες, ο κοφτός διάλογος, η καυσική-μαύρη κωμωδία και τα κινηματογραφικά πλάνα είναι βασικά στοιχεία, τα οποία βοηθούν το κοινό να αναγνωρίσει οποιαδήποτε ταινία του Anderson.
Ακολουθώντας διάφορους οπτικούς κανόνες με κυριότερο την συμμετρία, έχει καταφέρει να αποδώσει μία εικόνα που συνδέεται άμεσα με το ανθρώπινο μυαλό και βοηθά να γίνουν οι ταινίες του εξαιρετικά ελκυστικές. Η συμμετρία αυτή μπορεί να οδηγήσει σε μια κωμική ποιότητα και μία έντονη οπτική αρμονία.
Ταυτόχρονα, επιλέγει με τόση προσοχή τα χρώματα της εικόνας, με αποτέλεσμα να δημιουργεί μια αίσθηση χρωματικής ταυτότητας για κάθε του ταινία. Η ρετρό διάθεση στα κουστούμια και στα αξεσουάρ είναι εμφανής και προσδίδει μια κωμική μορφή στους χαρακτήρες ενω παράλληλα η συνεχής χρήση των ίδιων ρούχων βοηθάει το κοίνο να δώσει έμφαση στον χαρακτήρα. Η νοσταλγική του διάθεση εμφανίζεται συνήθως με πληροφορίες για το παρελθόν ενός χαρακτήρα κατα την διάρκεια της ταινίας, χωρις όμως αυτές να προβάλονται αναδρομικά.
Όπως στις περισσότερες ταίνιες, ο έρωτας και η αναζήτηση της αγάπης δεν λείπει από τις ταινίες του. Οι χαρακτήρες συχνά εκφράζουν τα συναισθήματα τους γραπτός ή μέσα απο άβολες καταστάσεις με υψηλή συναισθηματική φόρτιση που κατατάσονται μεταξύ σάτιρας και φαντασίας. Οι διάλογοι είναι στέγνοι από συναισθήματα με κωμική υφή που δεν θα μπορούσαν εύκολα να σταθούν σε ένα περιβάλλον χωρίς εικονικές τεχνικές. Η εισαγωγή της ιστορίας γίνετε συνήθως από έναν εγωκεντρικό χαρακτήρα, ανίκανο να δείξει συμπόνια για τις ζωές των άλλων, o οπόιος θα συνοδέψει με την αφήγηση του όλη την ταινία.
Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία των ταινιών του Wes Anderson είναι ότι οι ιστορίες συνήθως περιστρέφονται γύρω από μια οικογένεια. Συχνή είναι η παρουσία παιδιών-ενηλίκων που είναι εμφάνως πιο έξυπνα από ένα μέσο παιδί και σε συνδιασμό με την εγκατάληψη από κάποιο γονέα, τα οδηγεί πολύ συχνά σε φιλίες με ενήλικες που λειτουργούν σαν μέντορες τους.
Στην προκειμένη ταινία, η σύνθεση της ομάδας είναι τόσο τυπική του οικογενειακού μεσοαστικού θεσμού, όσο τυπική και αντιπροσωπευτική είναι η νεοϋορκέζικη κατοικία που στεγάζει την καταστροφή τους. Δεν πρόκειται για μια ρεαλιστική ιστορία, αλλά για ένα ζωντανό μελαγχολικό κόμικ που πριονίζει τα θεμέλια ενός θεσμού που πάνω του στηρίζεται η αστική κοινωνία. Ο συνδετικός κρίκος-πατέρας και το σημείο αναφοράς της οικογένειας, είναι τόσο άχρηστος και αχρείαστος με αποτέλεσμα να απομυθόποιει την αντίληψη αιώνων περί πυρινικής οικογένειας.Το μόνο χρήσιμο «όργανο» της συμβατικής οικογένειας είναι η μητέρα προς το παρόν τουλάχιστον. Και τα παιδια, ο καθένας μόνος του στο δωμάτιό του με το κομπιούτερ του και με τη μελαγχολία του που έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τα ταλέντα τους, με τις εξαιρετικές εργασιακές επιδόσεις και με την περισσή ευστροφία. Οι χαρακτήρες λειτουργούν σαν να ξέχασαν στην κατάψυξη την ψυχή τους. Γι’ αυτό όλα και όλοι είναι παγωμένοι, ανέκφραστοι, σχηματικοί και καρτουνοποιημένοι. Ο συνεκτικός ιστός της οικογένειας είναι πια μια ξεθωριασμένη φωτογραφία του εαυτού της. Υπάρχει μεν, αλλά υπάρχει ως καρικατούρα, ως ένας παραλογισμός.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας καταφέρνει να δώσει μια έντονη συναισθηματική διάσταση στη ροή των καταστάσεων, ενώ σχολιάζει διακριτικά – μέσα στην υπερβολή του πάντα – την οικογένεια, που ταλαιπωρεί, βασανίζει και δημιουργεί σωρεία προβλημάτων στα μέλη της, αλλά που τελικά είναι το μόνο περιβάλλον όπου αισθάνεσαι ασφάλεια και μπορείς να αναζητήσεις βοήθεια και κατανόηση.