Στην ταινία παρακολουθούμε τη σχέση του Alvy Singer (Woody Allen), ενός νευρωτικού επιτυχημένου κωμικού που έχει εμμονή με τον θάνατο και της Annie Hall (Diane Keaton), μιας νέας, χαλαρής και ταλαντούχας τραγουδίστριας που ψάχνει τη θέση της στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Βλέπουμε τη γνωριμία τους, την καθημερινότητά τους, τις εντάσεις και τις συγκρούσεις τους- που οφείλονται κατά κύριο λόγο στη φύση των χαρακτήρων τους- τους χωρισμούς και τις επανασυνδέσεις τους.
Ότι είναι και δεν είναι ο Woody Allen βρίσκεται σε αυτήν την ταινία, που του χάρισε Όσκαρ, φήμη και σηματοδότησε τη μετάβασή του σε ένα πιο ώριμο ενδοσκοπικό και βαθυστόχαστό σινεμά από το αποσπασματικό βασιζόμενο στην παρωδία και με καταγωγή από το stand up comedy, χωρίς, βέβαια, να χάσει ποτέ το χιούμορ που τον χαρακτηρίζει. Ο Woody Allen φοράει τον αγαπημένο του χαρακτήρα με άπειρες αυτοβιογραφικές αναφορές στον εβραϊκό, αστικό, ερωτικό, αριστερό, άτσαλο, αυτοσχεδιαστικό, αξιαγάπητα νευρωτικό εαυτό του. Μια αναμφίβολα ιδιοφυής και ταυτόχρονα ξεκαρδιστική ταινία, το γουντιαλενικό ιδίωμα στον απόλυτο παροξυσμό του, με αποκορύφωμα την σκηνή στην ουρά του σινεμά που εμφανίζει από το πουθενά τον ίδιο τον Marshall McLuhan(ο οποίος ήταν η τρίτη επιλογή του μετά τον Federico Fellini και τον Luis Buñuel) για να αποδείξει τη θέση του στον μπροστινό του με τον οποίο τσακώνεται. Μακάρι να μπορούσαμε να λύσουμε έτσι όλες μας τις διαφωνίες!
Η φράση με την οποία προωθήθηκε η ταινία στις διαφημιστικές αφίσες ήταν «Ένα νευρωτικό ειδύλλιο, μια νευρωτική ιστορία αγάπης», από την οποία προφανώς πήρε και τον ελληνικό της τίτλο. Ο ίδιος ο Woody Allen, εξάλλου, έχει δηλώσει «Ήθελα να κάνω μια ταινία για πραγματικούς ανθρώπους με πραγματικά προβλήματα, για νευρωτικούς χαρακτήρες που προσπαθούν να διατηρήσουν την ταυτότητά τους μέσα στο πλαίσιο των σχέσεων άνδρα-γυναίκας στην Αμερική του 1977». Και το κατάφερε καθώς η ταινία έχει ελάχιστη δράση και αποτελείται στον μεγαλύτερο βαθμό της από διαλόγους αλλά και μονολόγους του αγαπημένου μας νευρωτικού χαρακτήρα, που δεν είναι άλλος από τον Woody Allen, και φαίνεται ότι υπάρχει μόνο για να συλλογίζεται διαρκώς και να υπεραναλύει την ίδια την έννοια της ύπαρξης. Ο αρχικός της τίτλος, άλλωστε, ήταν « Anhedonia», δηλαδή «Ανηδονία», μία αρχαία ελληνική λέξη που εκφράζει την ανικανότητα του ατόμου να βιώσει ευχαρίστηση.
Αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία έχει και ο ρόλος της Diane Keaton. Αρχικά το ίδιο το όνομα-και τίτλος της ταινίας- αφού Hall ήταν το πατρικό της όνομα και Annie το παρατσούκλι της. Ένας ρόλος που εκτός από τη φήμη που της χάρισε την ανέδειξε σε ένα ιδιαίτερο σύμβολο της μόδας καθώς τα ρούχα που φορούσε στην ταινία, τα οποία άνηκαν στην ηθοποιό προκάλεσαν εντυπώσεις και σφράγισαν τη μόδα της εποχής.
Σίγουρα ο «Νευρικός Εραστής» αποτελεί σήμα κατατεθέν της δεκαετίας του ’70 και είχε μεγάλο αντίκτυπο. Απόδειξη, άλλωστε, αποτελεί το γεγονός πως έλαβε πέντε υποψηφιότητες για όσκαρ εκ των οποίων κέρδισε τις τέσσερις. Άξιο αναφοράς είναι πως ο Woody Allen ως γνωστός πολέμιος του συστήματος του Hollywood δεν παρουσιάστηκε στην τελετή απονομής για να παραλάβει τα βραβεία του.