Κάπου στο κέντρο της Νέας Υόρκης και με ένα ραδιοφωνικό στούντιο να αποτελεί τον ελεύθερο χώρο έκφρασης του έντονου κυνισμού και της καυστικότητάς του, ο Jack Lucas (Jeff Bridges) συνεχίζει για μια ακόμη βραδιά να σχολιάζει έντονα την επικαιρότητα και να μοιράζει απερίσκεπτα και με ενοχλητική ευκολία συμβουλές στους ακροατές του. Όταν ξάφνου μια εξ αυτών των συμβουλών οδηγεί έναν – μάλλον ασταθή – ακροατή του στη δολοφονία επτά ατόμων, ο Jack καλείται να κατέβει για λίγο από τον ιδεατό εγωιστικό κόσμο που έχει πλάσει για τον εαυτό του, και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της ερειστικής του συμπεριφοράς.
Τρία χρόνια μετά, έχοντας παραιτηθεί, και με την καριέρα του να έχει κατρακυλήσει στα άδυτα της αποτυχίας, ο Jack βρίσκεται πλέον βυθισμένος στον κόσμο της κατάθλιψης, με το αλκοόλ ως μοναδικό του όπλο απέναντι στις τύψεις και τις ενοχικές του σκέψεις. Στο αποκορύφωμα της αθλιότητάς του – και παρά τις έντονες προσπάθειες βοήθειας της συντρόφου του – επιχειρεί να διαλέξει τον δρόμο της αυτοκτονίας, ως ύστατη λύση στη μιζέρια του.
Εμπόδιο στην επιλογή του αυτή θα σταθεί ένας άστεγος και κάμποσο περίεργος και αλλοπρόσαλλος άνδρας ονόματι Parry (Robin Williams). Στον ρόλο του αυτόν, ο Williams υποδύεται έναν πρώην καθηγητή μεσαιωνικής ιστορίας, του οποίου η ζωή άλλαξε κάπως περίεργα και συνάμα δραστικά. Ο Parry – σε μια κατάσταση που θυμίζει τρέλα – ζει πλέον σε έναν κόσμο φανταστικό και άκρως σουρεαλιστικό, όπου τεράστιοι κόκκινοι ιππότες τον κυνηγούν ατάραχοι στη μέση του Central Park, συμβολίζοντας τον φόβο και τα έντονα συναισθήματα που αδυνατεί να διαχειριστεί.
Οι δύο πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες συναντιούνται, υπό μίαν έννοια, στο τελικό στάδιο των πιθανότατα χειρότερων φάσεων της ύπαρξής τους. Όταν ο Jack συνειδητοποιεί ότι κατά κάποιον τρόπο ο ίδιος ευθύνεται για την κατάσταση του Parry, αποφασίζει να τον βοηθήσει στην εύρεση του Ιερού Δισκοπότηρου, αλλά και στην κατάκτηση της μεγάλης και σαγηνευτικά ρομαντικής καψούρας του, της Lydia (Amanda Plummer). Βοηθώντας τον να επιστρέψει στην προηγούμενη φυσιολογική ζωή του, πιστεύει ότι ο ίδιος θα μπορέσει επιτέλους να απαλλαχτεί από τις εκκωφαντικές τύψεις που δεν έπαψαν στιγμή να του βασανίζουν το μυαλό.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας (Terry Gilliam), φανερά επηρεασμένος από τη λατρεία του για τη μυθολογία, καταφέρνει να συνθέσει μια συγκινητική και απολαυστική ιστορία, ένα σύγχρονο αστικό παραμύθι, όπου η φαντασία άλλοτε γίνεται πραγματική και άλλοτε αντιτίθεται με τη λογική. Με έντονες δόσεις ρεαλισμού, φαντασίας, ρομαντισμού και χιούμορ, ο Gilliam αποτυπώνει στην οθόνη πολλές πτυχές της μεγαλούπολης, η οποία στον πραγματικό κόσμο είναι δυστυχώς αποστραγγισμένη από οποιαδήποτε μορφή φαντασίας. Χρησιμοποιεί το αστείρευτο ταλέντο των δύο πρωταγωνιστών και, παντρεύοντάς το αριστοτεχνικά με τις δικές του σκηνοθετικές τεχνικές, συνθέτει μια ιστορία απώλειας, ενοχής, συγχώρεσης και αγάπης, η οποία τεχνηέντως καταφέρνει να προβληματίσει για διάφορες πτυχές των κοινωνικών σχέσεων. Οι δύο άνδρες της ιστορίας, εξαθλιωμένοι για διαφορετικούς λόγους, στηρίζονται ο ένας στον άλλον, προσπαθώντας να σώσουν και να μεταμορφώσουν τις ζωές τους. Θα το καταφέρουν;
Μ.Γ. (Μέλος ΚΟΠΙ)