Η Mi-so ( Esom) επιβιώνει δουλεύοντας μέρα παρά μέρα  ως οικονόμος. Το ουίσκι και το κάπνισμα την βοηθούν να αντέξει την καθημερινότητα. Όταν ξαφνικά το ενοίκιο αυξάνεται και η κυβέρνηση επιβάλει έναν πρόσθετο φόρο στα τσιγάρα, η Mi-so αισθάνεται να χάνει την ηρεμία που είχε δημιουργήσει στην ζωή της. Τελικά, αφήνει το σπίτι της για τα τσιγάρα και το ουίσκι και αποφασίζει να μείνει προσωρινά σε παλιούς της φίλους μέχρι να μπορέσει πάλι να βρει την ισορροπία στη ζωή της.

Έχοντας μείνει όμως προσκολλημένη σε εικόνες του παρελθόντος, θα καταλάβει ότι οι φίλοι της, δεν είναι οι ίδιοι που είχε συνηθίσει στο πανεπιστήμιο. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Ο καθένας τους ξεχωριστά έχει θυσιάσει τα όνειρά του προκειμένου να επιβιώσει στην Σεούλ. Σε αντίθεση με όλους αυτούς, η Mi-so παραμένει απαράλλαχτη και όλοι θα την υποδεχθούν με ωραίες αναμνήσεις, αλλά τελικά θα την αντιμετωπίσουν με υποτίμηση και περιφρόνηση. Αδυνατώντας να κατανοήσει το πώς τα χρήματα αλλοτριώνουν τους ανθρώπους, μιας και για την ίδια τα χρήματα αποτελούν μόνο ένα μέσο για να ικανοποιήσει τις δικές της βασικές ανάγκες, θα προβληματιστεί για το πώς οφείλει κανείς να εγκλιματιστεί στη σύγχρονη μεγαλούπολη.

Ένα βασικό μέλημα της σκηνοθέτριας είναι να αποτυπώσει το στεγαστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πλειονότητα των ανθρώπων που ζουν στη Σεούλ και το πώς επιδρά αυτό πάνω τους. Η αντίθεση που δημιουργεί μεταξύ της Mi-so και των φίλων της δεν αποσκοπεί να θεωρήσουμε την μία οπτική παράλογη και να ταυτιστούμε με περισσότερη ευκολία με την άλλη. Η ζωή είναι συχνά περίπλοκη και τα μανιχαϊστικά δίπολα δεν ανταπεξέρχονται στην πραγματικότητα. Η ταινία της Jeon Go-woon είναι μια άρτια εκτελεσμένη δουλειά με έναν πανίσχυρο μινιμαλισμό που ασκεί κριτική χωρίς να δείχνει με το δάχτυλο . Που σχολιάζει χωρίς παράλληλα να κατακρίνει.

To Microhabitat βέβαια, εκτός από το ταμπού θέμα της στέγασης στην Σεούλ, είναι προσεκτικά συνυφασμένο με μια πλειάδα συμβολισμών που αγγίζουν κι άλλα θέματα. Πάντα βρισκόμενη σε μια μεταιχμιακή θέση κριτικής και ενσυναίσθησης. Το ουίσκι και η νικοτίνη δεν ορίζουν τον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας. Τα δύο τους, δηλώνουν αφενός τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κανείς ως ενήλικος, αφού είναι αγαθά που επιτρέπονται σε ανθρώπους άνω των 18, αφετέρου υποδηλώνουν μια γενικότερη μεταφορά για το πώς κανείς καταλήγει να εθιστεί σε κάτι για να αποχαυνωθεί και αποστασιοποιηθεί από τον κυνικό ρεαλισμό της καθημερινότητας. Επιπλέον, στην ταινία μπορούν να ανιχνευθούν ζητήματα φύλου όπως αυτά διαμορφώνονται από την ομοιογενή και συντηρητική αστική κοινωνία της Νότιας Κορέας.

Σίγουρα το Microhabitat τόσο για την πλοκή του όσο και για την φόρμα του είναι ένα αξιοθαύμαστο σκηνοθετικό ντεμπούτο και μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Ένας βαθύς διαλογισμός στις επιλογές της ζωής. Μια γλυκιά παρουσίαση της αποξένωσης, της ελευθερίας, των σχέσεων και του έρωτα σε μία αδυσώπητη μεγαλούπολη.

Π.Μ.