Εμπνευσμένη από την νουβέλα “Survival” του You Fengwei ( ο οποίος συμμετείχε και στην συγγραφή του σεναρίου) η ταινία εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια του 2ου κινεζικο-ιαπωνικου πολέμου(1937-1945) σε ένα υπό ιαπωνική κατοχή κινεζικό χωριό
Η ιστορία ξεκινάει όταν ένας άγνωστος αφήνει στην πόρτα του χωρικού Μα Ντασάν ( Jiang Wen ) δύο σάκους με 2 αιχμαλώτους : έναν Ιάπωνα στρατιώτη (Kagawa Teruyuki) και τον Κινέζο μεταφραστή του (Yuan Ding) με τις εντολές να τους κρατήσει ζωντανούς μέχρι να επιστρέψει. Ο άγνωστος όμως δεν επιστρέφει ποτέ και οι χωρικοί καλούνται να αποφασίσουν για την τύχη των δύο αιχμαλώτων. Όταν τελικά αποφασίζετε η θανάτωσή τους , ο κλήρος πέφτει στον Ντασάν ο οποίος όμως διστάζει να εκτελέσει την απόφαση . Η συνέχεια είναι τραγική τόσο για τον Μα και το χωρίο όσο και για τους δύο κρατουμένους , που εν τω μεταξύ έχουν αναπτύξει φιλικές σχέσεις με τους χωρικού
Η ταινία εκτυλίσσεται αργά με ρεαλιστικούς χρόνους και πλαίσια ζωής , γυρισμένη σε ασπρόμαυρο φιλμ , επίτηδες υπερφωτισμένο ώστε να δημιουργεί την ατμόσφαιρα πολεμικής ταινίας «εποχής».Ταυτόχρονα η συγκεκριμένη τεχνική παραπέμπει σε στρατιωτικές φωτογραφίες- ενθύμια εντείνοντας τη συγκινησιακή ατμόσφαιρα της ταινίας.
Η ταινία χωρίζεται σε δύο ανισομεγέθη μέρη. Το πρώτο και μεγαλύτερο μέρος είναι “αναίμακτο”, με το κωμικό στοιχείο να κυριαρχεί και εστιάζεται στη εξέλιξη των σχέσεων μεταξύ των χωρικών (κυρίως του Ντασάν) με τους Ιάπωνες κρατούμενους .Με μία απότομη και βίαιη μετάβαση ο σκηνοθέτης περνάει στο δεύτερο μέρος όπου μέσα από ένα λουτρό αίματος καταδεικνύεται απογυμνωμένη η απανθρωπιά και ο παραλογισμός του πολέμου. Η μετάβαση από το ένα μέρος στο άλλο συμπίπτει με τη μεταστροφή στην ψυχολογία του πρωταγωνιστή .Όπως έχει πει και ο ίδιος ο Wen, ο Ντασάν είναι ένας φοβισμένος άνθρωπος που δεν έχει εντοπίσει την αιτία του φόβου του.Το σημείο καμπής είναι όταν βλέπει το χωριό του να καίγεται και πλημμυρισμένος από συναισθήματα μίσους και εκδίκησης αποζητά τον θάνατο για να καταλήξει στο λυτρωτικό έγχρωμο τέλος.
Ο σκηνοθέτης συνδυάζει το χιούμορ και την ειρωνεία , όπως στις σκηνές με τους Ιάπωνες στρατιώτες να μοιράζουν γλυκά στα παιδία στα παιδιά των χωρικών , με την αγωνία και το σασπένς στην προσπάθεια των χωρικών να κρατήσουν μυστική την κράτηση των αιχμαλώτων από τον Ιαπωνικό στρατό , για να καταλήξει στο τραγικό και αιματοβαμμένο τέλος.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης δηλώνει ότι παρά τον τίτλο της η ταινία δεν είναι στην πραγματικότητα αντί-Ιαπωνική , αλλά καταδεικνύει το πώς η κινεζική κουλτούρα έχει μεταθέσει τις ευθύνες στον καταπιεστή θέτοντας τον κινέζικό πληθυσμό σαν παθητικό δέκτη της καταπίεσης. Ελπίζει, όπως ο ίδιος λέει, να καταδείξει το κοινό αίσθημα μετάθεσης των ευθηνών που υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους.