Η Ρίκη προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσμο γεμάτο κλεφτρόνια και ναρκομανείς, με όπλο μόνο το θάρρος και τον κυνισμό της. Οδηγεί τη μοτοσικλέτα της ανάμεσα σε κινδύνους πραγματικούς και επινοημένους, για να φτάσει ανέπαφη, αλλά οριστικά αλλαγμένη στο τέλος του καλοκαιριού. Χωρίς πραγματικούς φίλους, με εξαίρεση έναν πιτσιρικά που μαστουρώνουν παρέα και τη γάτα της τη Μορφίνη, ακροβατεί ανάμεσα στην παρανομία και την προσωπική της ηθική αντίληψη. Ο ασταμάτητος άνεμος της εποχής, αναδεύει ένα τοπίο απραξίας, κλοπής και παράνομων ουσιών. Το Τέλος της Εφηβείας έχει ήδη αρχίσει κι’ ένα καινούργιο μονοπάτι φαντάζει, σκοτεινό και ελπιδοφόρο. Μια αναπάντεχη πράξη βίας θα σπρώξει το κορίτσι να γίνει γυναίκα και θα την οδηγήσει σε μια νέα ζωή όπου όλα είναι πιθανά, μα όχι πάντα χωρίς πόνο.
Ο Γιάννης Φαγκράς καταφέρνει να δώσει την πικρή αίσθηση του περιθωρίου μέσα από αυτή την περιθωριακή, θα μπορούσαμε να πούμε, ταινία. Χωρίς κρατική βοήθεια, χωρίς εταιρία παραγωγής, χωρίς budget (μόλις 12 εκατομμύρια δρχ.), με αυτόν και την παρέα του να αναλαμβάνουν ουσιαστικά τα πάντα στην ταινία, από σκηνοθεσία και σενάριο μέχρι μοντάζ και ηθοποιία. Για οικονομικούς λόγους, άλλωστε, αρχικά επιλέχθηκε και το ασπρόμαυρο φιλμ. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι οι μόνοι λόγοι πίσω από αυτή την επιλογή είναι οικονομικοί. Η ασπρόμαυρη αισθητική της ταινίας είναι και αυτή που καταφέρνει και αναδεικνύει καλύτερα το θέμα σε αυτό το παράταιρο φιλμ νουάρ.
Το κυνηγητό στα σοκάκια, μακριά από τα φώτα της λεωφόρου, τα πρεζάκια και τα κλεφτρόνια να παίζουν το ρόλο των αντι-ηρώων και μια κάμερα να ακολουθεί και να καταγράφει τα πάντα ψυχρά, αυστηρά, μανιχαϊστικά, στήνουν το σκηνικό για τη δράση. Εδώ δεν υπάρχει ιδιωτικός ντεντέκτιβ ή καλός κατά βάθος μπάτσος, όπως στα πιο κλασσικά νουάρ. Εδώ ο ήρωας είναι ένας παράνομος και αυτή, μπλεγμένη μέχρι το λαιμό. Και ο στόχος δεν είναι να πιάσει τον κακό ή να σώσει τη βαμπ από τα κυκλώματα, αλλά να καταφέρει να διατηρήσει τις αξίες της και να βγει αλώβητη, χωρίς να παραδοθεί στο σύστημα που με τόσο ζήλο αντιμάχεται. Βασικό εργαλείο ο κυνισμός. Όπως δηλαδή στα πιο αφανή νουάρ του ’40-’50, τα serie –B, όπου συχνά ο ήρωας πρέπει να νικήσει τις ίδιες τις αδυναμίες του, κυνηγημένος από παντού.
Η ηρωίδα έχει γυρίσει την πλάτη της στην αστική νομιμοφροσύνη και στη βιομηχανοποιημένη ζωή. Παράλληλα, ο σκηνοθέτης έχει γυρίσει την πλάτη του στη βιομηχανική λογική παραγωγής ταινιών και την εμπορικότητα και με μεράκι έχει δημιουργήσει μία αυθεντικά underground ταινία η οποία δικαίως θεωρείται ένα σύγχρονο κλασσικό.