Η Κινηματογραφική Ομάδα Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (Κ.Ο.Π.Ι.), στα πλαίσια του αφιερώματος «Μαγικός Ρεαλισμός», παρουσιάζει την ταινία:
Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου, (Γούντι Άλεν, 1985)
Σε αυτή τη νοσταλγική κωμωδία του Γούντι Άλεν, μεταφερόμαστε στην Αμερική της δεκαετίας του ‘30. Η σκληρή πραγματικότητα της εποχής του Kραχ καθώς και η κακοποιητική σχέση με τον άντρα της, βρίσκουν την Σεσίλια , μια σερβιτόρα από το Νιου Τζέρσι, να χρησιμοποιεί τον κινηματογράφο ως διέξοδο από τα προβλήματα της. Καθώς παρακολουθεί για πολλοστή φορά την ταινία «Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου» ένας εκ των χαρακτήρων «δραπετεύει» από την οθόνη για να την γνωρίσει, αφήνοντας άφωνους τους θεατές αλλά και τους συμπρωταγωνιστές του. Αυτή η στιγμή είναι γυρισμένη τόσο ζωντανά και αποτελεσματικά που αυτή η συντριβή της ψευδαίσθησης, φτάνει αμέσως σε μας, το πραγματικό κοινό. Η επίδραση του είναι συνειδητά ισχυρή και μας κάνει να τολμήσουμε να σκεφτούμε πως η μαγεία θα μπορούσε να είναι πραγματική.
Ενώ η γνωριμία τους φαίνεται αρχικά ειδυλλιακή και η σχέση τους μοιάζει να εξελίσσεται σαν κάποια που συναντάς μόνο στην οθόνη, τα προβλήματα δεν αργούν να έρθουν, καθώς ο ήρωας δεν γνωρίζει τίποτα για την πραγματικότητα παρά μόνο όσα ξέρει ο χαρακτήρας του. Παράλληλα, οι υπόλοιποι ήρωες της ταινίας δεν ξέρουν πώς να συνεχίσουν την πλοκή χωρίς έναν από τους βασικούς χαρακτήρες και οι παραγωγοί της ταινίας ανησυχούν στην σκέψη πως οι δημιουργίες τους θα μπορούν πλέον να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις. Έτσι, στέλνουν τον ηθοποιό που υποδύεται τον ηρώα να τον φέρει πίσω.
Όταν ο ηθοποιός αντιλαμβάνεται πως το κλειδί για την επιστροφή του ηρώα στην οθόνη είναι η Σεσίλια, αποφασίζει να την αποπλανήσει. Υπάρχει μεγάλη αντίθεση μεταξύ του ηθοποιού και του φανταστικού ηρώα καθώς ο πρώτος είναι αλαζόνας και εγωιστής ενώ ο δεύτερος γλυκός και ρομαντικός. Εκείνη γοητευμένη και από τους δύο αμφιταλαντεύεται μεταξύ πραγματικού και φανταστικού.
Η Σεσίλια αποφασίζει να αφήσει τον φανταστικό σύντροφο της και να ακολουθήσει τον ηθοποιό στο Χόλυγουντ, αφήνοντας την παλιά της ζωή πίσω. Αυτός όμως δεν έχει σκοπό να τηρήσει την υπόσχεση του και το τέλος βρίσκει την Σεσίλια πάλι στον κινηματογράφο να παρακολουθεί ταινίες ως διέξοδο από την μίζερη ζωή της. Η απόφαση της είναι η δυσκολότερη αλλά ταυτόχρονα η πιο λογική και έρχεται να πλαισιώσει τη μεταγενέστερη δήλωση του Άλεν πως το νόημα της ταινίας συνοψίζεται στο ότι «η ζωή είναι εν τέλει απογοητευτική».
Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου αποτελεί τον φόρο τιμής του Άλεν στην τέχνη και στον κινηματογράφο. Έχει δηλώσει ότι είναι η αγαπημένη του ταινία από αυτές που έχει κάνει γιατί μόνο σε αυτήν κατάφερε να έρθει τόσο κοντά στην πρωταρχική του έμπνευση.
Σ. Τ. (Μέλος Κ.Ο.Π.Ι.)
*Το κείμενο περιέχει στοιχεία από το αρθρο του Film Companion “The Purple Rose of Cairo: The duplicity of hope and illusion”
*Το κείμενο περιέχει στοιχεία από το αρθρο του Film Companion “The Purple Rose of Cairo: The duplicity of hope and illusion”Η Κινηματογραφική Ομάδα Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (Κ.Ο.Π.Ι.), στα πλαίσια του αφιερώματος «Μαγικός Ρεαλισμός», παρουσιάζει την ταινία:
Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου, (Γούντι Άλεν, 1985)
Σε αυτή τη νοσταλγική κωμωδία του Γούντι Άλεν, μεταφερόμαστε στην Αμερική της δεκαετίας του ‘30. Η σκληρή πραγματικότητα της εποχής του Kραχ καθώς και η κακοποιητική σχέση με τον άντρα της, βρίσκουν την Σεσίλια , μια σερβιτόρα από το Νιου Τζέρσι, να χρησιμοποιεί τον κινηματογράφο ως διέξοδο από τα προβλήματα της. Καθώς παρακολουθεί για πολλοστή φορά την ταινία «Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου» ένας εκ των χαρακτήρων «δραπετεύει» από την οθόνη για να την γνωρίσει, αφήνοντας άφωνους τους θεατές αλλά και τους συμπρωταγωνιστές του. Αυτή η στιγμή είναι γυρισμένη τόσο ζωντανά και αποτελεσματικά που αυτή η συντριβή της ψευδαίσθησης, φτάνει αμέσως σε μας, το πραγματικό κοινό. Η επίδραση του είναι συνειδητά ισχυρή και μας κάνει να τολμήσουμε να σκεφτούμε πως η μαγεία θα μπορούσε να είναι πραγματική.
Ενώ η γνωριμία τους φαίνεται αρχικά ειδυλλιακή και η σχέση τους μοιάζει να εξελίσσεται σαν κάποια που συναντάς μόνο στην οθόνη, τα προβλήματα δεν αργούν να έρθουν, καθώς ο ήρωας δεν γνωρίζει τίποτα για την πραγματικότητα παρά μόνο όσα ξέρει ο χαρακτήρας του. Παράλληλα, οι υπόλοιποι ήρωες της ταινίας δεν ξέρουν πώς να συνεχίσουν την πλοκή χωρίς έναν από τους βασικούς χαρακτήρες και οι παραγωγοί της ταινίας ανησυχούν στην σκέψη πως οι δημιουργίες τους θα μπορούν πλέον να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις. Έτσι, στέλνουν τον ηθοποιό που υποδύεται τον ηρώα να τον φέρει πίσω.
Όταν ο ηθοποιός αντιλαμβάνεται πως το κλειδί για την επιστροφή του ηρώα στην οθόνη είναι η Σεσίλια, αποφασίζει να την αποπλανήσει. Υπάρχει μεγάλη αντίθεση μεταξύ του ηθοποιού και του φανταστικού ηρώα καθώς ο πρώτος είναι αλαζόνας και εγωιστής ενώ ο δεύτερος γλυκός και ρομαντικός. Εκείνη γοητευμένη και από τους δύο αμφιταλαντεύεται μεταξύ πραγματικού και φανταστικού.
Η Σεσίλια αποφασίζει να αφήσει τον φανταστικό σύντροφο της και να ακολουθήσει τον ηθοποιό στο Χόλυγουντ, αφήνοντας την παλιά της ζωή πίσω. Αυτός όμως δεν έχει σκοπό να τηρήσει την υπόσχεση του και το τέλος βρίσκει την Σεσίλια πάλι στον κινηματογράφο να παρακολουθεί ταινίες ως διέξοδο από την μίζερη ζωή της. Η απόφαση της είναι η δυσκολότερη αλλά ταυτόχρονα η πιο λογική και έρχεται να πλαισιώσει τη μεταγενέστερη δήλωση του Άλεν πως το νόημα της ταινίας συνοψίζεται στο ότι «η ζωή είναι εν τέλει απογοητευτική».
Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου αποτελεί τον φόρο τιμής του Άλεν στην τέχνη και στον κινηματογράφο. Έχει δηλώσει ότι είναι η αγαπημένη του ταινία από αυτές που έχει κάνει γιατί μόνο σε αυτήν κατάφερε να έρθει τόσο κοντά στην πρωταρχική του έμπνευση.
Σ. Τ. (Μέλος Κ.Ο.Π.Ι.)
*Το κείμενο περιέχει στοιχεία από το αρθρο του Film Companion “The Purple Rose of Cairo: The duplicity of hope and illusion”
