Η Κινηματογραφική Ομάδα Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (Κ.Ο.Π.Ι.), στο πλαίσιο του αφιερώματος «Ουδείς αναμάρτητος», παρουσιάζει την ταινία:

Even the Rain (Iciar Bollain, 2010)

Η ταινία Even the Rain (También la lluvia) της Iciar Bollain, αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας Ισπανών κινηματογραφιστών που ταξιδεύουν στη Βολιβία για να ξεκινήσουν τα γυρίσματα της ταινίας τους. Στη Βολιβία όμως έχουν ξεσπάσει αναταραχές που δημιουργούνται λόγω της επικείμενης ιδιωτικοποίησης της παροχής νερού της πόλης Cochabamba από αμερικανικές και βρετανικές επιχειρήσεις.

Η ζωή έρχεται αντιμέτωπη με την τέχνη. Η ταινία Διαδραματίζεται το 2000 στην Cochabamba της Βολιβίας, όπου η ιδιωτικοποίηση του νερού και η επακόλουθη νικηφόρα αντιπαράθεση βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Αυτό δίνει στην ταινία πολιτική αμεσότητα, δείχνοντας ότι δεν έχουν αλλάξει πολλά από την εποχή των Ισπανών Κατακτητών.

Ο αποικισμός δεν τελείωσε ποτέ. Ίσως το πιο ενδιαφέρον σε αυτή την ταινία είναι το πώς η τριπλή αφήγησή της φαίνεται να μοιράζεται ένα κοινό θέμα, τον αποικισμό. Πρώτον, υπάρχει ο αποικισμός του λαού Κετσάν από τον Χριστόφορο Κολόμβο και η αναζήτησή του για χρυσό που απεικονίζεται στην ταινία. Δεύτερον, υπάρχει η αφήγηση που αφορά το πραγματικό γύρισμα της ταινίας και τη σχέση του συνεργείου με τους ντόπιους και τρίτον, υπάρχει η αφήγηση του Ντάνιελ (Χουάν Κάρλος Αντουβίρι) και ο ρόλος του ίδιου και της κόρης του στην ταινία, εν μέσω της επιθυμίας του να διαμαρτυρηθεί ενάντια στις εταιρείες ιδιωτικοποίησης. Ακριβώς όπως ο Χριστόφορος Κολόμβος υποδούλωσε τον λαό Κετσάν, το κινηματογραφικό συνεργείο φαινομενικά «σκλαβώνει» τους ντόπιους με τη μορφή φθηνού εργατικού δυναμικού. Εν τω μεταξύ, η τόσο ανεκτίμητη παροχή νερού για αυτούς τους ανθρώπους υποδουλώνεται, υπό την ιδιοκτησία ιδιωτικών εταιρειών. Το σενάριο του Paul Laverty αποδίδει έτσι την περίοδο της ιστορίας που απεικονίζεται στο Even The Rain (το πρώτο ταξίδι του Columubus στον Νέο Κόσμο) ως μια αλληγορία της συνεχιζόμενης υποδούλωσης ή αποικισμού που είναι ακόμα διαδεδομένη σήμερα, αν και με διαφορετικές μορφές.

Συνείδηση και ταξική πάλη. Μια αξιοσημείωτη συμβολή του Even the Rain είναι ο τρόπος που βάζει τη συνείδηση και την τέχνη στο πλαίσιο της ταξικής πάλης. Τόσο ο ιδεαλιστής σκηνοθέτης της ταινίας Σεμπαστιάν (Γκαέλ Γκαρθία Μπερνάλ) όσο και ο φιλάργυρος παραγωγός, Κόστα (Λουίς Τοσάρ), είναι καλλιτέχνες, με τυπικές μικροαστικές συμπεριφορές. «Αναγκάζονται» να παίρνουν χορηγίες από πολυεθνικές εταιρίες για να χρηματοδοτήσουν το έργο τους. Αυτό, φυσικά, περιορίζει την ικανότητά τους να αμφισβητούν τα συστήματα εξουσίας και κέρδους σε αυτό το έργο.

Η σκηνοθέτρια Icíar Bollaín και ο συγγραφέας Paul Laverty χρησιμοποιούν τη μορφή ταινίας-για-μια-ταινία για να αναδείξουν τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα των καλλιτεχνών μικρής εμβέλειας. Ως γυναίκα, η Bollaín είναι εκτός του καθιερωμένου ελιτ κλαμπ αντρών-σκηνοθετών και έτσι καταφέρνει να εκθέσει σωστά τις αντιφάσεις της αστικής κινηματογραφικής παραγωγής.

Η αντίληψη της ταξικής πάλης από την Bollian, εμφανίζεται με τα λόγια του Ντάνιελ, μετά τη νίκη. «Μας κοστίζει πάντα ακριβά, ποτέ δεν είναι εύκολο», λέει. «Μακάρι να υπήρχε άλλος τρόπος, αλλά δεν υπάρχει». Ο Ντάνιελ ξέρει σε ποια πλευρά της ταξικής γραμμής βρίσκεται και ότι μόνο o αγώνας θα απελευθερώσει τον λαό του. Η Even the Rain είναι μια σπάνια ταινία που δείχνει την ανθρώπινη πλευρά της επανάστασης και μας λέει ότι η τέχνη – ανεξάρτητα από το πόσο καλές προθέσεις έχει – δεν θα αντικαταστήσει ποτέ την ίδια την επανάσταση.

Μ.Δ. (Μέλος Κ.Ο.Π.Ι)