Δυο αδέρφια, ο Johnny και η Barbra, πηγαίνουν στο νεκροταφείο της παλιάς τους πόλης για να επισκεφτούν τον τάφο του πατερά τους.  Ο Johnny φοβίζει την Barbra, θυμίζοντας της πόσο την είχε τρομοκρατήσει όταν, παιδί ακόμη, την απειλούσε ότι οι νεκροί είχαν σηκωθεί για να την πιάσουν.  Σύντομα ο εφιάλτης της Barbra γίνεται πραγματικότητα, καθώς ένας «νεκρο-ζώντανος» γέρος της επιτίθεται. Ο αδερφός της σκοτώνεται προσπαθώντας να την σώσει και αυτή καταφεύγει τρομοκρατημένη σε ένα παρακείμενο σπίτι, όπου μια οικογένεια θα προσφέρει απρόθυμα καταφύγιο σε αυτήν  και ένα μαύρο άντρα.  Μια περίεργη ακτινοβολία έχει επαναφέρει τους νεκρούς στη ζωή, αυτοί βγαίνουν από τους τάφους τους με σκοπό να «καταβροχθίσουν» τους ζωντανούς.  Οι «νεκροζώντανοι» αυξάνονται με ταχύτατους ρυθμούς, ενώ μια ομάδα ανθρώπων που έχουν καταφύγει στο ίδιο σπίτι προσπαθούν να το οχυρώσουν για να γλιτώσουν από την επίθεση. 

 Η  ταινία είναι μια παραβολή.  Το σπίτι αποτελεί μια μικρογραφία του κοινωνικού συνόλου, ενός μικρόκοσμου υπό την απειλή της εξαφάνισης. Το φιλμ λειτουργεί ως μια εξεταστική μάτια αυτού του μικρόκοσμου, μια κοινωνιολογική μελέτη που επικεντρώνεται εξίσου στο φύλο, τη φυλή και τις ηλικίες των ηρώων. Το σπίτι και οι ιδιοκτήτες του αντιπροσωπεύουν τις Η.Π.Α. που δεν αποδέχονται την ένταξη του έγχρωμου πληθυσμού, συμβολικά αποτυπωμένου από τον μαύρο άντρα. Εκείνος, επειδή είναι απομονωμένος, είναι και ο πιο καλά «εξοπλισμένος» για να επιβιώσει.  Οι ήρωες μας ενημερώνονται για την κατάσταση έξω από το σπίτι και περνούν τον ελεύθερο τους χρόνο μπροστά στην τηλεόραση.  Οι σκηνές αυτές αντικατοπτρίζουν ξεκάθαρα μια κοινωνία εξαρτημένη από τα Μ.Μ.Ε.  Η κεντρική ιδέα είναι απλή.  Επτά άνθρωποι, ένα σπίτι, αμέτρητα ζόμπι. Για να γλιτώσουν οι άνθρωποι πρέπει να συνεργαστούν.  Περίπου όπως προσπαθούν να συνεργαστούν οι διαφορετικές κοινωνικές τάξεις για να αντιμετωπίσουν έναν κίνδυνο, η όπως θα πρέπει να συνεργαστούν τα έθνη, σε πιθανότητα παγκόσμιας απειλής.  Με την πραγματιστική, σχεδόν ντοκιμαντερίστικη προσέγγισή της, η ταινία  αγγίζει τα προβλήματα που απασχόλησαν την Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του ‘60: πολιτική αναταραχή, ρατσισμός, φόβος για τον όχλο, κλπ.

Η  νύχτα των ζωντανών νεκρών είναι αποτελεσματική και σε ψυχαγωγικό επίπεδο, αποτελεί ένα έντονο, εφιαλτικό, κλειστοφοβικό ταξίδι στον αποκαλυπτικό τρόμο. Περιέχει αρκετή δράση τύπου splatter, ιδίως για ταινία του ’60, και πληθώρα ανατριχιαστικών πλάνων, με χαρακτηριστική τη σκηνή των ζόμπι να τσιμπολογούν τα πτώματα των δυο από τους επτά ήρωες. Τίποτε δεν είναι δεδομένο, το καλό δεν θριαμβεύει πάντα και το αίσθημα της ανησυχίας εκπέμπεται κατά κύματα. Η δράση απομονώνεται σε κάποια αμερικάνικη επαρχία, φέρνοντας τον φόβο σε ένα οικείο, γήινο περιβάλλον συνηθισμένης γαλήνης. Το πεσιμιστικό φινάλε της σου δίνει το τελειωτικό χτύπημα.  Άξια έχει  κερδίσει την φήμη της κλασικής ταινίας για όλους τους λάτρεις του φανταστικού και του τρόμου.