Μια από τις καλύτερες διασκευές μυθιστορήματος στην επονομαζόμενη «χρυσή εποχή» του φανταστικού κινηματογράφου ήταν το Frankenstein του 1931, σε σκηνοθεσία του σοφιστικέ Άγγλου, Τζέιμς Χουέιλ. Τόση επιτυχία είχε η ταινία, που τέσσερα χρόνια αργότερα η Universal, η εταιρεία που γύρισε το Frankenstein, να επιδιώξει να δώσει μια συνέχεια στην ταινία: το The Bride of Frankenstein.
Από τα πρώτα κιόλας πλάνα, με την θύελλα στον πύργο, ο Χουέιλ επιβάλλει μια σκοτεινή, παγωμένη ατμόσφαιρα, η οποία κυριαρχεί σε ολόκληρη την ταινία. Με λιγοστή, μα πάντα εύστοχη και υποβλητική, μουσική και σωστά τοποθετημένο χιούμορ, ο σκηνοθέτης κατάφερε όχι μόνο να ανανεώσει το μύθο του τέρατος, αλλά και να ξεπεράσει την προηγούμενη ταινία του.
Τοποθετώντας το τέρας στο κέντρο της ιστορίας, ο Χουέιλ πετυχαίνει μια ομοιογένεια και μια αξεπέραστη δύναμη: όπως και στον αρχικό Frankenstein, αντλεί από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό για να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα τρόμου και απειλής που κυριαρχεί στην ταινία. Στα πρώτα πλάνα, η φυγή του τέρατος στο νερό, ενώ το κυνηγούν οι χωρικοί με δάδες στα χέρια, είναι δοσμένη μέσα από ένα δάσος χαρακτηριστικά εξπρεσιονιστικό. Τα μεγάλα, ευρύχωρα, ψηλοτάβανα και φωτισμένα μόνο από κεριά δωμάτια που παρουσιάζονται κατά την διάρκεια της ταινίας, το τεράστιο, επιβλητικό, σκοτεινό εργαστήρι, όπου ετοιμάζεται η δημιουργία της μνηστής, ακόμα και η εμφάνιση της τελευταίας, με το μακρύ, κάτασπρο φόρεμά της και την κόμμωση που παραπέμπει στην Νεφερτίτη – όλα αποτελούν κατά γράμμα εφαρμογή των διδαχών της γερμανικής σχολής και όλα δένουν τέλεια με την αλλόκοτη, εντυπωσιακή μουσική του Φραντς Γουάξμαν.
Σημαντικό στοιχείο στην επιτυχία της ταινίας είναι και οι ερμηνείες των ηθοποιών, με επικεφαλής τον Μπόρις Κάρλοφ, συμπατριώτη του Χουέιλ και μέχρι τότε καρατερίστα σε διάφορες ταινίες, που έφτιαξε ένα συμπαθητικό, αξιολύπητο στην μοναξιά του, τέρας, το οποίο αναζητά την κατανόηση και την φιλία, αλλά και την γυναικεία συντροφιά, πράγματα τα οποία του αρνείται ο δημιουργός του και είναι στην βάση της σύγκρουσης.
Το στιλ, η πλαστικότητα των εικόνων, η όλη ατμόσφαιρα, το καλογραμμένο, με ώριμους διαλόγους σενάριο, οι ερμηνείες και η θαυμάσια ηχητική υπόκρουση κάνουν το The Bride of Frankenstein όχι μόνο μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου μιας εποχής στην οποία το είδος άκμαζε και πολλά τέρατα (όπως ο δράκουλας, η μούμια και ο λυκάνθρωπος) πήραν σάρκα και οστά, αλλά και μια από τις καλύτερες Χολιγουντιανές ταινίες της δεκαετίας του ’30 εν γένει. Πρόκειται για μια πανηγυρική κορύφωση σε έναν μύθο τον οποίο γέννησε το 1816 η Μαίρη Σέλεϊ, μια νύχτα με καταιγίδα στην Ελβετία, την οποίαν το ζεύγος Σέλεϊ πέρασε σε μια βίλα μαζί με τον Λόρδο Βύρωνα και τον γιατρό και βιογράφο του, Τζον Πολίντορι.