To Bubba Ho-Tep αποτελεί την πρώτη προσπάθεια του cult σκηνοθέτη Don Coscarelli (Phantasm series, Beastmaster) στο χώρο των horror-comedies, ενός είδους κωμωδίας που παρότι μεσουρανούσε σε εναλλακτικούς κινηματογράφους, είχε να εντυπωσιάσει το mainstream κοινό από την εποχή του Braindead του Peter Jackson. Η ταινία γυρίστηκε με πενιχρό για την εποχή της budget (περί τα 900.000 δολάρια), και αντιμετώπισε προβλήματα προώθησης στο ευρύ κινηματογραφικό δίκτυο. Παρόλα αυτά, το έργο κατάφερε να εντυπωσιάσει κοινό και κριτικούς και να εισπράξει δέκα εκατομμύρια δολάρια σε μετέπειτα πωλήσεις και ενοικιάσεις DVD.
Η ιστορία του Bubba Ho-Tep ξεκινά σε έναν οίκο ευγηρίας κάπου στο νότο των ΗΠΑ. Εκεί συναντάμε τον Sebastian Haff, έναν σωσία του Elvis, ο οποίος λόγω των γηρατειών περνά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του στο κρεβάτι. Στο διπλανό δωμάτιο του Sebastian μένει ο Jack, ένας αφροαμερικανός που ισχυρίζεται πως ήταν πρόεδρος της Αμερικής και ότι μέσω μιας μεγάλης σκευωρίας κατάντησε ένοικος στον οίκο ευγηρίας. Οι μέρες στο ίδρυμα περνάνε αργά μέχρι που ένας μυστηριώδης ξένος με στολή καουμπόι αρχίζει και περιφέρεται στους διαδρόμους. Η έλευσή του αρχίζει και ταράζει τη βαριεστημένη ζωή των ενοίκων, καθώς άτομα αρχίζουν να πεθαίνουν όλο και συχνότερα και η ανησυχία κυκλοφορεί στους διαδρόμους το βράδυ.
Κάπου εδώ η ταινία παίρνει μια απότομη στροφή προς το φανταστικό και μας αποκαλύπτει πως o Sebastian είναι ο αληθινός Elvis, ο Jack είναι στην πραγματικότητα ο Kennedy που έχει υποστεί πειράματα από τη CIA και ο μυστηριώδης καουμπόι δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αρχαία αιγυπτιακή μούμια που μαζεύει τις ψυχές των ηλικιωμένων. Ο Elvis και ο Kennedy λοιπόν, αναγκάζονται να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε έναν αγώνα εναντίον της μούμιας αλλά και της φθοράς που έχει καταβάλει την υγεία και την πνευματική τους ισορροπία.
Ο Coscarelli σκηνοθετεί τους ήρωες του με συμπόνια και δεν προσπαθεί να τους χρησιμοποιήσει σαν χιουμοριστικές καρικατούρες. Το χιούμορ της ταινίας πηγάζει από τον ανθρωπισμό που εκπέμπουν οι πρωταγωνιστές. Η κίνηση της κάμερας είναι νωχελική, καθώς ακόμα και οι άκρως αστείες σκηνές διακρίνονται από μια υποτονικότητα. Ο φωτισμός είναι χαμηλός και οι εικόνες φαίνονται ξεθωριασμένες σε κάποιες στιγμές, έτσι ώστε να δίνεται η εντύπωση του περιθωρίου που δημιουργεί η φθορά.
Το cast της ταινίας είναι απόλυτα πετυχημένο. Ο superstar των b-movies Bruce Campbell ενσαρκώνει τον Elvis εντυπωσιακά και του προσδίδει με επιτυχία το αίσθημα της νοσταλγίας της δόξας, πιθανώς γιατί ένιωθε και ο ίδιος τα συναισθήματα αυτά, καθώς η φήμη του ξεθώριαζε. Ο Ossie Davis, στον τελευταίο μεγάλο ρόλο της καριέρας του, ξεφεύγει από την παγίδα της καρικατούρας (αφροαμερικανός JFK) και αντιμετωπίζει τον Jack σα μια πραγματικά τραγική φιγούρα.
Το Bubba Ho-Tep θα μπορούσε να είναι μια απλή χαζοκωμωδία, βοηθούμενη ίσως από το εκκεντρικό της σενάριο. Ο Coscarelli όμως, διαλέγει το δύσκολο δρόμο καταφέρνοντας να δημιουργήσει μια εκ των καλύτερων κωμωδιών της δεκαετίας και να ασκήσει ένα μεγάλο σχόλιο στο αίσθημα της δόξας, αλλά και στις επιπτώσεις της φθοράς στη ψυχοσύνθεση του ανθρώπου.