Οι τίτλοι πέφτουν και η ταινία ξεκινάει με μια σκηνή άγριας σύγκρουσης ανάμεσα στους εργάτες που έχουν καταλάβει το ναυπηγείο και στις ισπανικές δυνάμεις καταστολής. Όλο το λιμάνι πλημμυρισμένο από τα δακρυγόνα και τους καπνούς από τα καμένα λάστιχα που οι απεργοί έστησαν για οδοφράγματα. Οι τοίχοι γεμάτοι συνθήματα: “τα ναυπηγεία παλεύουν”, “εργάτες ενωμένοι ποτέ νικημένοι”.
Σε μια παραθαλάσσια πόλη της βόρειας Ισπανίας το πρόβλημα που βασανίζει μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι η ανεργία. Η κοινωνία είναι σε αναστάτωση και πλήττεται από τις μεγάλες βιομηχανίες και την μετανάστευση. Όταν τα ναυπηγεία κλείνουν οι ναυτεργάτες μένουν στο δρόμο και αρχίζουν την αναζήτηση νέας δουλειάς. Μια παρέα απολυμένοι άνεργοι περνούν τις μέρες τους στα άχαρα γραφεία εύρεσης εργασίας και στο ταμείο ανεργίας για τα απαραίτητα προς το ζην, αναζητώντας εκτός από δουλειά αλλαγή στην ζωή τους που θα τους επιστρέψει την χαμένη τους αξιοπρέπεια. Προσπαθώντας να διασκεδάσουν και να πνίξουν την απογοήτευσή τους δίνουν ραντεβού κάθε βράδυ στο ίδιο μπαρ που άνοιξε ένας πρώην συνάδελφός τους με τα λεφτά της πρόωρης συνταξιοδότησης.
Πάνω τους βαραίνουν οι πιέσεις της καθημερινής επιβίωσης, άνθρωποι παραγωγικοί αλλά τώρα άνεργοι, άνθρωποι που έχουν σπρωχτεί βίαια στο περιθώριο. Θύματα της προόδου και της παγκοσμιοποίησης στην οποία οδηγεί η κυβέρνηση του δεξιού πρωθυπουργού τους Αθνάρ, «λαθρεπιβάτες στο πλοίο-φάντασμα της προόδου, ναυαγοί των δικών τους ονείρων κι εκείνων των συζύγων τους κι εκείνων των παιδιών τους», όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Στα όρια πλέον της τρίτης ηλικίας είναι τα πιο αναλώσιμα απομεινάρια του ευρωπαϊκού προλεταριάτου. Έξω από την παραγωγή, έξω από τον οικογενειακό κορβανά, έξω απ’ όλα, μέσα σε μια κατάσταση σαν σε αδιέξοδο όπου ο πιο ευάλωτος ωθείται στα άκρα, ακόμα και στον θάνατο. Συνεχίζουν όμως να ζουν και να ελπίζουν, αντιμετωπίζοντας τη ζωή με καταλυτικό χιούμορ και κριτικό, όταν χρειάζεται, μάτι.
Μπορεί να μην προσφέρει τίποτα το καινούργιο και πρωτότυπο στην εξέλιξη της κινηματογραφικής τέχνης προσφέρει όμως μια ζεστασιά και ανθρωπιά αφού αποτυπώνει τέλεια την πραγματικότητα (και την ελληνική). Παντού τα ίδια προβλήματα, η ίδια ανεργία, η ίδια ταλάντευση.
Πρόκειται για μια γλυκόπικρη κωμωδία, με αδρούς χαρακτήρες και καταστάσεις δοσμένες με οξυδέρκεια, αλλά και έξοχες ερμηνείες από όλη την ομάδα, με επικεφαλής έναν εξαιρετικό Bardem στο ρόλο του οξύθυμου. Η ταινία απέσπασε 5 βραβεία Goya και ανάμεσά τους εκείνα για την καλύτερη ανδρική ερμηνεία (Javier Bardem), για τη καλύτερη σκηνοθεσία (Fernando de Aranoa) και για την καλύτερη ταινία. Βρέθηκε στο επίκεντρο των συζητήσεων όταν προτάθηκε από την Ισπανία για Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας αφήνοντας εκτός το Talk To Her του Almodovar (που βραβεύτηκε με το Oscar καλύτερου σεναρίου).