Ο Ernst Lubitsch, είναι ο σκηνοθέτης που έπλασε το κλασικό Hollywood της ακμής, στις αρχές του 1930, μαζί με κάποιους άλλους βέβαια. Παραγωγός με ιδιαίτερη όσφρηση, σκηνοθέτης με εξαιρετική ιδιοφυΐα, ο Lubitsch έπλασε το είδος της έξυπνης και λαμπερής κομεντί, που κυριαρχεί ακόμα και σήμερα σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Βεβαίως, μας χάρισε σπουδαίες ταινίες και σε άλλα κινηματογραφικά είδη. Το «Μπελάδες στον παράδεισο», έργο του 1932, ανήκει στα αριστουργήματα του. Ο Γκαστόν και η Λίλι, ένα ζευγάρι απατεώνων υψηλής στάθμης, προσπαθούν να βάλουν χέρι στην περιουσία της Μαριέτ Κολέ, μιας εύθυμης ζωντοχήρας και ιδιοκτήτριας μεγάλης φίρμας αρωμάτων. Κερδίζοντας την εμπιστοσύνη της, ο Γκαστόν ετοιμάζει ένα κόλπο που θα του επιτρέψει να την ελαφρύνει από τα λεφτά της. Όμως το παιχνίδι του τεχνητού φλερτ που εφαρμόζει, αρχίζει να τον εγκλωβίζει.
Είναι ένα από τα πιο κομψά, χαριτωμένα, αλλά και κυνικά έργα του κινηματογράφου. Μια ταινία πρότυπο της αμερικανικής σοφιστικέ και αμοραλιστικής κωμωδίας. Γυρισμένο πριν από την επιβολή του κώδικα Χέιζ, έχει ακόμα μια ελευθερία να μιλήσει για το σεξ και το χρήμα, που θα τη ζήλευαν ακόμα και σημερινοί σκηνοθέτες. Ο δημιουργός μας μεταφέρει καταρχήν σε ένα επίγειο παράδεισο. Στην όμορφη, αργόσχολη ζωή των πλουσίων. Όμως αυτός ο παράδεισος είναι υπονομευμένος. Τα πράγματα και τα πρόσωπα δεν είναι καθόλου όπως φαίνονται στην αρχή. Με διαπεραστική ειρωνεία και με κυνισμό, ο Lubitsch μας δείχνει ότι όλα κινούνται από το χρήμα και τον ερωτισμό, όλα είναι εναλλάξιμα και ανταλλασόμενα. Δείχνει την απληστία και την αρπακτικότητα να κυβερνούν όλες τις συναλλαγές, όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Το παιχνίδι της πλαστότητας, το παιχνίδι της προσποίησης, κυριαρχεί μέσα στα πολυτελή σαλόνια, όπως βέβαια και η πάλη των φύλων, των ανδρών και των γυναικών.
Παρ’ όλα αυτά, ο κόσμος όπως τον βλέπουμε και τον ακούμε είναι πάντα λαμπερός, αιθέριος, γεμάτος εξυπνάδα και χιούμορ. Στυλιζαρισμένα ντεκόρ, κύριοι που φορούν άψογα το σμόκιν, κυρίες που κινούνται αέρινα μέσα στις υπέροχες τουαλέτες τους, διάλογοι και φράσεις που χαϊδεύουν ή αντίθετα χτυπούν σαν μαστίγιο ή και τα δύο μαζί αν θέλετε, εικόνες με υπέροχα κοντράστ μαύρου και λευκού. Κι’ αμέσως μετά έρχεται μια ανατροπή, μια ρεαλιστική λεπτομέρεια που καταστρέφει το ρομαντικό κλισέ, αρχίζοντας πάλι ένα νέο κύκλο. Δηλαδή παιχνίδι στο παιχνίδι, απάτη στην απάτη.
Μήπως τελικά, πίσω από όλα αυτά τα φρου-φρου στην ιλιγγιώδη εκτίναξη τους, δεν αναδύεται σιγά σιγά μια αδιόρατη θλίψη. Πόσο μακριά θα ήταν το δράμα, ο πόνος. Στο βάθος των έργων του Lubitsch υπάρχει πάντα κάτι φευγαλέο, σαν κρυμμένο, σαν μυστικό. Είναι το μυστήριο των ανθρώπινων συναισθημάτων, είναι το μυστήριο της ανθρώπινης προσωπικότητας. Γι΄ αυτό και οι σκιές της παιχνιδιάρικης κομεντί που πρώτα μας γοητεύουν, ύστερα μας συγκινούν κιόλας. Στην ταινία παίζουν υπέροχα ο Herbert Marshall, η Miriam Hopkins, η Kay Francis και οι θαυμάσιοι κωμικοί δεύτεροι ρόλοι.
Γιάννης Μπακογιαννόπουλος: Κριτική για την κινηματογραφική λέσχη της ΕΤ1, Κριτική απο το περιοδικό Αθηνόραμα.