Το φιλμ περπάτησα με ένα ζόμπι γυρίστηκε το 1943 από τον Ζακ Τουρνέρ, σε δημιουργική συνεργασία με τον εμπνευσμένο παραγωγό Βαλ Λιούτον. Ο Τουρνέρ και ο Λιούτον έπλασαν μαζί υποβλητικά και λιτά έργα τρόμου, αληθινά μινιμαλιστικά κομψοτεχνήματα. Η ταινία εκθέτει την τρομερή δύναμη των αντίθετων δυνάμεων. Από τη μία οι δυνάμεις της λογικής και του φωτός. Από την άλλη οι δυνάμεις του αγνώστου, του μυστηρίου και του σκότους. Όμως οι εφησυχαστικοί κανόνες του κλασσικού Χόλυγουντ δεν ισχύουν εδώ. Δεν έχουμε τον ξεκάθαρο θρίαμβο των δυνάμεων του φωτός στο φινάλε.

Οι ήρωες είναι σχεδόν όλοι πρόσωπα διφορούμενα, παράξενα και αντιφατικά, οι πράξεις τους δεν αιτιολογούνται από την καθημερινή λογική ή από την απλή δραματουργία. Στον πυρήνα της ταινίας ο Πωλ, σκοτεινός χαρακτήρας που μοιάζει με τον ήρωα του Τζέην Έηρ, η γυναίκα του Τζέσικα σε κατατονική κατάσταση, και ο ετεροθαλής αδελφός του ο Γουέσλυ, ωραίος και μυστηριακός, αλκοολικός, τι ρόλο παίζει, γιατί καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο χώρο στο φιλμ; Μόνο η κεντρική ηρωίδα η Μπέτσυ είναι ένα καθαρό πλάσμα, με το οποίο ταυτίζεται ο θεατής και με τα μάτια της βλέπει την εξέλιξη. Αλλά υπάρχει και άλλος ένας παράγοντας πολύ ισχυρός: το βουντού, η μαγεία, ο δαιμονισμός της Καραϊβικής. Οι ντόπιοι ιθαγενείς πιστεύουν ότι η Τζέσικα είναι ένα ζόμπι, μια νεκροζώντανη που κάποιος την έχει μαγέψει. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας παραμένει ανοιχτό το ερώτημα εάν η Τζέσικα είναι μία τρελή ή όντως ένα ζόμπι. Σκηνές απίστευτου λυρισμού, οπού ο φόβος, συνυπάρχει με τη μαγεία και το δέος των τελετουργιών του βουντού, εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία, μυστήριο και νοσηρός ρομαντισμός, συνθέτουν μια μοναδική στο είδος της ταινία. Ο Τουρνέρ και ο Λιούτον θέτουν ένα πλέγμα σύνθετων σχέσεων και καταστάσεων. Χωρίς πολλές τυπικές εξηγήσεις προχωρούν με θραύσματα αφηγηματικά, και φτιάχνουν θαρρείς ένα μωσαϊκό. Αν προσέξεις το μωσαϊκό αυτό, αρχίζεις να ξεχωρίζεις αχνά παράξενες μορφές, αρχίζεις ίσως και να παραδέχεσαι τα υπερφυσικά στοιχεία. Αυτή είναι η δύναμη της ποιητικής υποβολής. Το φανταστικό έτσι διαποτίζει το πραγματικό.

Η εμβληματική μορφή που επανέρχεται συμβολικά στην ταινία είναι το άγαλμα του Σαν Σεμπαστιάν, που έφτασε στο νησί πάνω σε ένα πλοίο δουλεμπόρων. Ο Σαν Σεμπαστιάν ορίζει το σημείο συνάντησης Χριστιανισμού και παγανισμού, σάρκας και θεϊκού πνεύματος, ομορφιάς και φρίκης, λογικής και δεισιδαιμονίας. Η ευαίσθητη σκηνοθεσία του Τουρνέρ υποβάλει έμμεσα το δέος και τη φρίκη, χωρίς ποτέ να δείχνει τρομερά πράγματα. Ενισχύεται δε και από τη φολκλορική μουσική Calypso του Sir Lancelot, που για πρώτη φορά τότε χρησιμοποιήθηκε σε χολιγουντιανή παραγωγή. Η νυχτερινή πορεία της ηρωίδας με τη Τζέσικα μέσα από τη φυτεία των ζαχαροκάλαμων, αποτελεί σκηνή ανθολογίας.

Γιάννης Μπακογιαννόπουλος: Κριτική για την κινηματογραφική λέσχη της ΕΤ1, Νίνος Φένεκ Μικελίδης: Οι 100 καλύτερες ταινίες μου “Εκδόσεις Καστανιώτη”, Μπάμπης Ακτσόγλου κριτική απο το περιοδικό Αθηνόραμα