Ο Νάνι Μορέτι σκηνοθέτης γνωστός για τις πολιτικές και αυτοβιογραφικές ταινίες του (ο ίδιος συμμετέχει σε εξωκοινοβουλευτικές αριστερές οργανώσεις) αυτή τη φορά κάνει στροφή στη θεματολογία του προς τη καθημερινότητα περιγράφοντας ένα οικογενειακό δράμα. Αυτή η χαμηλότονη ταινία τον έκανε να κερδίσει το χρυσό φοίνικα στις Κάννες. Ο Μορέτι διαχειρίζεται περίτεχνα το δράμα του θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου σε μια οικογένεια και εκεί που ένα παρόμοιο σενάριο στο Hollywood θα εξελισσόταν σε ένα υπερβολικό μελόδραμα, ο Μορέτι καταφέρνει και μένει στη πραγματικότητα δημιουργώντας έτσι ένα πολύ ρεαλιστικό έργο.
Πιο αναλυτικά, ο Giovanni είναι ένας πετυχημένος ψυχαναλυτής. Ζει στην Ancona μαζί με τη γυναίκα του Paola, που έχει ένα βιβλιοπωλείο, την κόρη του Irene, που φοιτά στο λύκειο και παίζει με πάθος σε ομάδα μπάσκετ και το γιο του Andrea, επίσης μαθητή λυκείου, που ασχολείται παράλληλα και με υποβρύχιες καταδύσεις. Η οικογένεια είναι πολύ αγαπημένη και συνδεδεμένη. Ο Τζιοβάννι εκτός από τη ψυχανάληση επιδίδεται στο τζόκινγκ (εδώ φαίνεται και η αγάπη του Μορέτι για τα σπορ), ενώ παράλληλα ο γιος του Andrea κατηγορείται ότι έκλεψε ένα σπάνιο απολίθωμα και ο πατέρας του τον υποπτεύεται ενώ αργότερα νιώθει ένοχος για τη καχυποψία του. Ενώ όμως κυλάει κανονικά η καθημερινότητα της οικογένειας όλα διαλύονται όταν μια Κυριακή ο Andrea πνίγεται στη διάρκεια μιας κατάδυσης. Από αυτό το σημείο ξεκινάει και το δράμα της οικογένειας. Ο Τζιοβάνι αρχίζει να χάνει το ενδιαφέρον του για τη δουλειά του, θεωρώντας άλλοτε υπεύθυνο τον εαυτό του για το θάνατο του γιου επειδή δεν βγήκε μαζί του, όπως είχαν αρχικά αποφασίσει, αφήνοντάς τον να πάει με τους φίλους του για κατάδυση, κι άλλοτε έναν ασθενή του επειδή δέχτηκε να πάει, εκτάκτως, στο σπίτι του να τον δει και να τον βοηθήσει. Το καθένα από τα μέλη της οικογένειας αρχίζει να απομακρύνεται από το άλλο, με κίνδυνο να διαλυθεί η οικογένεια.
Ο Μορέτι δίνοντας έμφαση στις λεπτομέρειες της ζωής του πατέρα (Giovanni) αλλά και όλης της οικογένειας φαίνεται καθαρά η αντίθεση της καθημερινότητας πριν και μετά από το ατύχημα. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο γίνεται αντιληπτός ο πόνος του θανάτου μέσα στην οικογένεια αλλά ο θεατής μπαίνει στο ρόλο του πρωταγωνιστή προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τη κατάσταση.
Παράλληλα με τη καθημερινότητα της οικογένειας, σημαντικό αλλά και πρωτότυπο εύρημα της ταινίας είναι το επάγγελμα του Giovanni και η συνεχής παρουσία των πελατών του. Η ενασχόληση του με τον πόνο των άλλων καθιστά πιο ενεργή τη δική του ψυχική οδύνη και θέτει ερωτηματικά για την ικανότητα την επιστήμης να αντιμετωπίσει τον δυσβάσταχτο ψυχικό πόνο.
Τέλος, εκτός από το ρόλο του πρωταγωνιστή Giovanni(Νάννι Μορέτι) ξεχωρίζουν επίσης οι χαρακτήρες της γυναίκας του (Laura Morante) και του ασθενή του στη ψυχανάλυση (Silvio Orlando). Πολύ καλό είναι και το soundtrack της ταινίας, απαλή δραματική μουσική, λειτουργική που δεν καπελώνει τις σκηνές ούτε εκβιάζει από μόνη της συναισθήματα.
Πηγές: Χωρίς διάλειμμα (Πλάτων Ριβέλλης) “Εκδόσεις Φωτοχώρος” , Μαμ, κακά και Νάνι Μορέτι (Κώστας Καρδερίνης), Cinephilia (Μαίρη Δισερή), Ελευθεροτυπία, Το Βήμα,provoles.gr