Ο Woody Allen είναι ίσως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους κωμικούς σκηνοθέτες, σεναριογράφους αλλά και ηθοποιούς. Ο Ειρηνοποιός(μια από τις πιο αγαπημένες του ταινίες) είναι μια από τις πιο αστείες του ταινίες καθώς είναι η τελευταία από την πρώτη , πρώιμη περίοδο ταινιών του Allen όπου αποζητά όσο περισσότερο γέλιο γίνεται και παράλληλα είναι και η πρώτη από τη δεύτερη περίοδο ταινιών του που εισχωρεί στα αγαπημένα φιλοσοφικά ζητήματα που τον απασχολούν.Πιο συγκεκριμένα , διατηρεί το περιπαικτικό και χλευαστικό ύφος στο λόγο παρόλο που η διακωμώδησή του δεν είναι πρόδηλη όπως στα πρώτα φίλμ αλλά διατηρεί μια σοβαροφάνεια και μια φαινομενική ευρωστία, που αποδιαρθρώνεται στο τέλος των συζητήσεων.
Όσο για την πλοκή, ο Μπόρις Γκρουσένκο (Γούντι Άλεν) κατατάσσεται στο στρατό χωρίς τη θελησή του μόνο και μόνο γιατί ο Ναπολέων εισβάλλει στη Ρωσία. Η μαμά Ρωσία τον καλεί και η μάνα του η ίδια (Δέσπω Διαμαντίδου) τον ξεπροβοδίζει. Η ξαδέλφη του Σόνια (Ντάιαν Κήτον) είναι η μόνη που δεν νοιάζεται για αυτό αλλά μόνο για το ποιον θα επιλέξει για γαμπρό. Κι όλα αυτά μέσω φιλοσοφικών αναζητήσεων και στοχασμών για τη ζωή, τον έρωτα και τον θάνατο.
Ο Allen όπως και στον Υπναρά την προηγούμενή του ταινία μπαίνει στη λογική παραχάραξης του ιστορικού χρόνου με την ένταξη του παρόντος μέσα σε αυτόν αν και σε αυτή τη ταινία στρέφεται περισσότερο στη λεκτική κωμωδία μιας και η δράση δε τοποθετήται στο μέλλον(Υπναράς) αλλά στον απλουστευμένο και κατανοητό κόσμο του 19ου αιώνα.
Παράλληλα, ο Allen βάζει στο στόμα των ηρώων του βαρύγδουπες φιλοσοφικές θεωρίες, αλλά ετερόκλιτες και αστάθμητες μεταξύ τους, χρησιμοποιώντας αποσπάσματα του Ντοστογιέφσκι, του Κάφκα, του Μπέργκμαν και του Άινστάιν. Συνθέτει έτσι ένα ακατανόητο και κενό οικοδόμημα εκφράσεων πάνω σε κοσμογονικά ερωτήματα. Ο μεγαλύτερος όμως παραλογισμός είναι ότι όλα αυτά λέγονται όταν θέλουν να μιλήσουν οι ήρωες για απλά καθημερινά και ευκολονόητα πράγματα, θέματα δηλαδή που μπορούσαν να λυθούν πολύ απλά.
Εκτός από τις εκφράσεις που δανείζεται, υπάρχουν καθαρές επιρροές από τον Μπέργκμαν. Θα δείτε το γνωστό πλάνο των διασταυρωμένων προσώπων από την Περσόνα. Υπάρχει η μονομαχία τιμής του Χαμόγελα μιας Καλοκαιρινής Νύχτας, αλλά και η Έβδομη Σφραγίδα αναπνέει ολόγυρα.
Όλα αυτά συνθέτουν ένα πραγματικό κωμικό όργιο όπου η κάθε ατάκα ή κίνηση των χαρακτήρων τραμπαλίζεται μεταξύ του υπερβολικά γελοίου κι ανόητου, και ασύλληπτα ιδιοφυούς! Τίποτα πάντως σε κάθε σκηνή δεν μπορεί να μας προετοιμάσει για το τί πρόκειται να ακούσουμε ή να δούμε την αμέσως επόμενη στιγμή. Η σάτιρα χτυπάει κόκκινο όταν τις φιλοσοφικές αναζητήσεις διαδέχονται οι πλήρως απροκάλυπτες δηλώσεις γύρω από το σεξ και τις σχετικές ανθρώπινες επιθυμίες κι επιλογές. Οι ευφυείς ατάκες είναι τόσες πολλές και τόσο ξεκαρδιστικές, που πραγματικά σημαδεύουν αυτό το φιλμ σαν ένα από τα καλύτερα του Γούντι Άλεν σε αυτό το τομέα.
Ο Allen αν και ποτέ δεν ήταν και ούτε θα γίνει αγαπημένος του σινεφιλικού κοινού, πάντα δοκίμαζε το θεατή και τον ωθούσε στο να βρίσκει όταν έπεφταν οι τίτλοι τέλους στις ταινίες του, είτε ότι ήταν κρύες και κακόγουστες, είτε ιδιοφυείς και ξεκαρδιστικές.
«Περπατούσα ανάμεσα στα δέντρα και σκεφτόμουν για τον Χριστό. Αν ήταν ξυλουργός, αναρωτιέμαι πόσο χρέωνε τις βιβλιοθήκες…». Ετοιμαστείτε να γελάσετε με όλη την καρδιά σας, μέσα σε έναν φιλοσοφικό και αναχρονιστικό παροξυσμό.
Πηγές:myfilm.gr(Δημήτρης Παπαμίχος), artmag.gr(Γιώργου Χριστόπουλου), Γούντυ Άλλεν (ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ/ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ)