Τα δεκάξι, λένε, είναι η πιο τρυφερή ηλικία. Ο Λίαμ είναι ένας έφηβος που ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει τα “ώριμα” δεκαπέντε. Έχει γνωρίσει μόνο τη σκληρή πλευρά της ζωής. Γεννημένος σε ένα προάστιο της Γλασκόβης χτυπημένο από την ανεργία, μεγαλώνει μαζί με τον πατριό και τον παππού του, και οι δυο μπλεγμένοι στο εμπόριο ναρκωτικών. Η μητέρα του, η μόνη που του δείχνει λίγη τρυφερότητα, βρίσκεται στη φυλακή, ξεπληρώνοντας το ρόλο της στις “βρωμοδουλειές” του άντρα της. Η αδερφή του, κι αυτή ανήλικη, είναι ήδη μητέρα, παλεύοντας να αναθρέψει μόνη το μικρό της γιο.

 O Λίαμ ελπίζει να περάσει τα γενέθλια των δεκάξι του χρόνων με τη μητέρα του, Τζιν, που αναμένεται να έχει αποφυλακιστεί ως τότε. Ταυτόχρονα, ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον για τους δυο τους. Το πρώτο βήμα για μια άλλη ζωή θα ξεκινήσει από ένα δικό τους σπίτι. Κι αυτό με τη σειρά του απαιτεί χρήματα, που όμως δεν υπάρχουν. Ο Λίαμ είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να τα εξασφαλίσει…

 Πρόκειται για μια συναρπαστική, κωμικοτραγική ταινία που με δύναμη, φρεσκάδα, τόλμη αλλά και χιούμορ, καταπιάνεται με τα προβλήματα και τα αδιέξοδα τμήματος της σύγχρονης βρετανικής νεολαίας. Ο Βρετανός σκηνοθέτης σκύβει για άλλη μια φορά πάνω από τα προβλήματα της εργατικής τάξης, επιλέγοντας για πρωταγωνιστή την εξ ορισμού τραγική φιγούρα ενός εφήβου που ανταλλάζει τα όνειρα της παιδικής του ηλικίας για τη σκληρή πραγματικότητα της επιβίωσης σ’ ένα περιβάλλον αμείλικτο, σχεδόν δαρβινικό. Πώς όμως μπορεί ένα παιδί να παίξει με ενήλικους κανόνες και να κερδίσει;

 Με ντοκιμαντερίστικη αισθητική, γλώσσα “του δρόμου” που δεν λογοκρίνεται ή λογοκρίνει, εικόνες ωμές, που δε φείδονται ανθρώπινης μισαλλοδοξίας, και με ερασιτέχνες ηθοποιούς που προσδίδουν αυθεντικότητα και νατουραλισμό στις ερμηνείες, το Γλυκά δεκάξι προβληματίζει, συγκινεί, κι έπειτα σφίγγει το στομάχι. Ο Λόουτς αποφεύγει τον ψεύτικο ρομαντισμό ή τις γλυκερές λύσεις ,η ταινία του είναι πέρα για πέρα ρεαλιστική στην καταγραφή της ζοφερής ζωής ανθρώπων χωρίς καμιά διέξοδο. Καταγραφή όμως από την οποία δεν λείπουν η τρυφερότητα για τους ήρωές του αλλά κι ένα αναγκαίο χιούμορ, χιούμορ βαθιά ανθρώπινο, που αν από τη μια λυτρώνει τους ήρωες από το άγχος της καθημερινής ζωής, από την άλλη τονίζει ακόμη περισσότερο την τραγική, απάνθρωπη, νοητή φυλακή που τους πνίγει.

Το βραβευμένο στις Κάννες σενάριο του Πωλ Λάβερτι σκιαγραφεί με γλαφυρότητα και ακρίβεια εύκολα αναγνωρίσιμους χαρακτήρες της Βρετανικής (ή Ευρωπαϊκής) πραγματικότητας, χωρίς να καταφεύγει σε ηθικοδιδακτικά “κατηγορώ” ή μηδενιστική απαισιοδοξία. Οι μικροί πρωταγωνιστές του έχουν αξιοπρέπεια, έχουν χιούμορ, έχουν μυαλό, είναι πέρα για πέρα αληθινοί – είναι όμως παγιδευμένοι σε μια κοινωνική φυλακή, της οποίας οι δεσμοφύλακες ακόμα αναζητούνται.

«Πώς λοιπόν, με μόνο οδηγό το όνειρο για μια καλύτερη ζωή, γίνεται να καταλήξεις στον εφιάλτη;»

 Η κάμερα του Λόουτς καταγράφει την ιστορία του Λίαμ μέχρι την ημέρα των γενεθλίων του. Ύστερα σιωπά. Είναι άραγε τα 16 η πιο τρυφερή ηλικία στη ζωή ενός ανθρώπου; Ρωτήστε καλύτερα τον Λίαμ. Αυτός δεν τα γιόρτασε ποτέ…